Τι κρατάτε από τα τελευταία δύο χρόνια;

Τις δύσκολες στιγμές που περάσαμε με τους συναδέλφους μου τις πρώτες μέρες της COVID-19. Τους δύο πρώτους μήνες ενημέρωνα εγώ τους συγγενείς των ασθενών, οι οποίοι δεν μπορούσαν να έρθουν στο νοσοκομείο. Τους τηλεφωνούσα το βράδυ να τους πω για την κατάσταση των δικών τους ανθρώπων. Ηταν δυσβάσταχτες αυτές οι στιγμές – ένιωσα το ίδιο όπως όταν πέθαναν οι γονείς μου.

Πώς αποφασίσατε να γίνετε γιατρός;

Εξαιτίας του πατέρα μου – δυσκολεύομαι να αφηγούμαι την ιστορία. Οταν ήμουν επτά ετών, είχε ένα πολύ σοβαρό τροχαίο ατύχημα και νοσηλεύθηκε σε ΜΕΘ στο ΚΑΤ. Ζούσαμε στο Αργος και η μητέρα μου αναγκάστηκε, επειδή είχαν τελειώσει τα σχολεία, να πάρει κι εμένα στην Αθήνα όπου είχε έρθει για να βρίσκεται κοντά στον μπαμπά μου. Εκεί που περιμέναμε έξω από τη μονάδα, έκλαιγα και χτυπιόμουν γιατί ήθελα να πάω να δω τον πατέρα μου. Κάποια στιγμή ο διευθυντής της μονάδας μού είπε: «Θα σε πάω να δεις τον μπαμπά σου αλλά θα μου υποσχεθείς ότι θα είσαι ψύχραιμη και δεν θα κλαις». Με έντυσαν κατάλληλα και με έβαλαν μέσα στην Εντατική όπου ήταν διασωληνωμένος. Δεν τον αναγνώρισα φυσικά.

Οταν βγήκατε από τη ΜΕΘ, πώς νιώσατε;

Ηταν μια τραγική στιγμή για ένα παιδί επτά ετών. Σοκαρίστηκα αλλά είχα υποσχεθεί να μην κλάψω. Ακόμη θυμάμαι πώς έσφιγγα το χέρι του διευθυντή της μονάδας. Δεν μίλησα σε κανέναν. Αρχισα όμως να ρωτάω τον διευθυντή ποια ακριβώς είναι η δουλειά του. Μου εξήγησε ότι «είμαι γιατρός και προσπαθώ να κάνω καλά τους ασθενείς». Εκείνη τη στιγμή απαντώ «κι εγώ θα γίνω γιατρός για να κάνω καλά τους ασθενείς».

Ετσι ξεκίνησε η περιπέτειά σας με την Ιατρική.

Εκτοτε δεν πέρασε από το μυαλό μου να κάνω άλλο επάγγελμα. Εστίασα εκεί. Εδωσα εξετάσεις, μπήκα στην Κτηνιατρική Θεσσαλονίκης αλλά δεν μου άρεσε. Και αυτή τη σχολή την είχα δηλώσει γιατί μου έλεγε ο μπαμπάς μου ότι οι κτηνίατροι μπορούν να φτιάξουν ένα ωραίο ιατρείο με ζωάκια κ.λπ. Ο λόγος που δεν συγκέντρωσα τα μόρια για την Ιατρική ήταν διότι δεν έγραψα καλά στη Βιολογία. Δεν είχα διαβάσει τα τελευταία κεφάλαια και πέσανε θέματα από εκεί. Στα άλλα μαθήματα είχα πολύ υψηλή βαθμολογία. Και μάλιστα χωρίς φροντιστήριο, γιατί τότε υπήρχε η αντίληψη στην επαρχία ότι όποιος έκανε φροντιστήριο δεν ήταν καλός μαθητής. Οταν ήμουν στο γυμνάσιο, έκανα γλώσσες. Εκτός από γαλλικά που ήταν στο πρόγραμμα του σχολείου, μάθαινα αγγλικά και ιταλικά. Γνωρίζοντας λοιπόν τη γλώσσα αποφάσισα να φύγω Ιταλία για σπουδές.

Είχατε αποφασίσει και τι ειδικότητα θα ακολουθήσετε;

Μου άρεσε πολύ η Παθολογία. Οταν τελείωσα από την Ιταλία, πήγα δύο χρόνια στη Λήμνο για να κάνω το αγροτικό μου. Δύσκολες καταστάσεις! Εκείνη την εποχή ήταν ένα νησί που δεν διέθετε πολλά μέσα, δεν είχε υποδομές. Αλλά ήταν μια μεγάλη εμπειρία πολύτιμη, ένα μεγάλο σχολείο. Τελειώνοντας από τη Λήμνο έκανα την ειδικότητά μου και διορίστηκα νοσοκομειακή γιατρός.

Πώς ασχοληθήκατε με τον συνδικαλισμό (σ.σ.: είναι πρόεδρος της ΕΙΝΑΠ – Ενωση Ιατρών Νοσοκομείων Αθήνας και Πειραιά); Θέλατε να έχετε τα φώτα πάνω σας;

Αυτό προκύπτει, δεν το επεδίωξα ποτέ. Οταν ενεπλάκην με τον συνδικαλισμό, κατάλαβα εκ των υστέρων ότι μου προσφέρει μια μεγάλη εμπειρία.

Τι σας έμαθε;

Πώς να συμπεριφέρομαι, πώς να είμαι υπομονετική και πώς να χειρίζομαι δύσκολες καταστάσεις.

Και πώς να ελίσσεστε.

Πώς να ελίσσομαι στα πολύ δύσκολα προβλήματα. Το σημαντικό όμως είναι ότι ο συνδικαλισμός σού μαθαίνει και πώς να διατηρείς την ψυχραιμία σου.

Δεν είστε ψύχραιμος άνθρωπος;

Δεν γνωρίζω αν ήμουν. Η ενασχόλησή μου με τα κοινά και την Ιατρική μού έμαθε να αντιμετωπίζω όλες τις καταστάσεις.

Πώς θα περιγράφατε τον εαυτό σας;

Είμαι πολύ δύσκολος άνθρωπος. Κάνω συνέχεια τα ίδια πράγματα, ίδιες παρέες, ίδια μέρη. Οι δοκιμές καινούργιων πραγμάτων δεν μου είναι και τόσο ευχάριστες και δεν το διακινδυνεύω, γιατί θέλω να περνάω ωραία. Επίσης δεν βάζω στο περιβάλλον μου ξένο κόσμο.

Σας έχουν απογοητεύσει οι άνθρωποι;

Ολοι έχουμε πληγωθεί. Εγώ δεν πιστεύω σε φιλίες. Οι φιλίες και οι συγγένειες έχουν όρια. Ολοι στο πίσω μέρος του μυαλού τους κάτι άλλο έχουν. Να το ξέρεις αυτό. Αυτή είναι η ζωή.

Δεν έχετε φίλους;

Οχι. Για μένα η λέξη φίλος, έτσι όπως την έχω εγώ στο μυαλό μου, δεν υπάρχει. Οι συναναστροφή μου με τόσους ανθρώπους και η εμπειρία μου μού έδειξαν ότι πάντα πρέπει να κρατάω μικρό καλάθι. Τη λέξη «κολλητή» ή «κολλητός» δεν την έχω χρησιμοποιήσει ποτέ.

Δεν υπάρχει κάποιος άνθρωπος που να εμπιστεύεστε απόλυτα;

Μόνο τη μητέρα μου.

Ούτε καν τον σύζυγό σας με τον οποίο είστε τόσα χρόνια μαζί;

Τον σύζυγό μου τον σέβομαι, τον αγαπώ, αλλά δεν είναι αίμα μου. Αυτό πρέπει να το ξέρετε όλες.

Σαν να μου λέτε ότι σκέφτεστε «αγαπημένε μου, κι εσύ μια μέρα μπορεί “να μου την κάνεις”».

Ολος ο κόσμος πρέπει να το έχει στο μυαλό του αυτό.

Πώς μπορεί να ζει κανείς έτσι;

Μια χαρά μπορεί να ζήσει, γιατί ξέρει τι ενδέχεται να του συμβεί. Δεν πρέπει να δίνεσαι 100%. Πρέπει να κρατάς και ένα κομμάτι δικό σου. Και κατέληξα σε αυτές τις σκέψεις όχι επειδή συνέβη κάτι σε μένα, αλλά στους γύρω μου. Ετσι προσπάθησα να διαφυλάξω τον εαυτό μου. Αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση και με έχει επηρεάσει είναι τα περιστατικά που έζησα εδώ στο νοσοκομείο. Πώς συμπεριφέρονται στους ασθενείς τα παιδιά τους.

Εσείς δεν έχετε παιδιά.

Θα σου πω την αλήθεια. Τα αγαπώ, μου αρέσει να παίζω λίγο μαζί τους, αλλά μέχρι εκεί. Επιπλέον, ήμουν πάντα της άποψης ότι αν κάνεις ένα παιδί πρέπει να αφοσιωθείς. Να το μεγαλώνει η γιαγιά, η θεία, η νταντά δεν έχει κανένα νόημα – απλώς για να πεις ότι έκανα παιδιά. Ισως είναι λανθασμένη η άποψή μου. Με τις επιλογές που έκανα στη ζωή μου – Ιατρική, συνδικαλισμό – δεν θα μπορούσα να έχω ένα παιδί. Αυτή ήταν η απόφασή μου. Δεν ήθελα να κοροϊδεύω τον εαυτό μου και δεν έχω μετανιώσει.

Τι σας έχει κάνει απολύτως ευτυχισμένη;

Οταν φεύγω από το νοσοκομείο και τα πράγματα είναι καλά, τότε, ναι, είμαι ευτυχισμένη. Οταν περνάω ωραία στο σπίτι μου, με αυτούς τους λίγους ανθρώπους που κάνουμε πολλά χρόνια παρέα.

Πότε νιώσατε ότι δεν θα τα βγάλετε πέρα;

Οταν έχασα τη μητέρα μου. Ημουν μοναχοπαίδι και καλομαθημένο. Ημουν πολύ δεμένη μαζί της. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα φτάσει η στιγμή να τη χάσω. Πέθανε από ιατρικό λάθος πριν από έξι χρόνια. Η μητέρα μου ήταν μια χαρά, ζούσε στην επαρχία και κάποια στιγμή πόνεσε η μέση της. Της έδωσαν ό,τι μπορείς να φανταστείς σε ενέσιμο και έκανε οξεία νεφρική ανεπάρκεια. Την έφερα στην Αθήνα, αλλά η κατάσταση ήταν μη αναστρέψιμη. Πίστευα ότι δεν θα μπορέσω να το ξεπεράσω. Ημουν δύο χρόνια σε κατάρρευση. Η τελευταία εικόνα που έχω από τη μητέρα μου ήταν η μαύρη σακούλα που την έβαλαν όταν πέθανε.

Ζητήσατε βοήθεια;

Οχι, δεν πιστεύω στους ψυχολόγους. Μόνη μου το αντιμετώπισα. Η σκέψη που μου έδωσε δύναμη ήταν ότι η ζωή είναι κύκλοι που ανοίγουν και κλείνουν. Και ο δικός μου θα κλείσει. Είμαστε μόνοι μας και πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε. Δεν τους έχουμε βγάλει από μέσα μας, απλώς δεν τους έχουμε δίπλα.

Ετσι είναι. Μια και μιλήσατε για κύκλους, βλέπετε να ανοίγει ο κύκλος της πολιτικής στις επόμενες εκλογές για εσάς; Είστε πολύ αναγνωρίσιμη και αγαπητή.

Δεν έχω συναντήσει άνθρωπο που να μου φερθεί άσχημα. Ακόμα και με όσους δεν έχουν εμβολιαστεί αλληλογραφώ διαδικτυακά, χωρίς εξάρσεις. Ο καθένας έχει τους φόβους του και τις επιφυλάξεις του.

Κατανοείτε δηλαδή τους αντιεμβολιαστές;

Δεν τους κατανοώ όταν είναι υγειονομικοί και γιατροί.

Αν φοβούνται οι γιατροί, πώς να μη φοβηθεί ο υπόλοιπος κόσμος;

Είναι μια σωστή και δίκαιη ερώτηση αυτή. Ολοι είναι άνθρωποι και έχουν τους φόβους τους.

Τελικά θα κατεβείτε υποψήφια στις εκλογές;

Τώρα είμαι γιατρός και διεκδικούμε χρηματοδότηση των νοσοκομείων και ενίσχυση με προσωπικό. Οταν έρθει η ώρα, θα το σκεφτώ.

Αν σας προτείνουν να μπείτε σε εκλόγιμη θέση στο Επικρατείας, τι θα έχετε να σκεφτείτε;

Θα δούμε όταν έρθει εκείνη η στιγμή.

Βλέπω στη βιβλιοθήκη σας εικονίσματα. Πιστεύετε;

Πάντα πίστευα και δεν ντρέπομαι να το πω. Απλώς δεν είμαι φανατική των τελετουργικών. Δεν μου αρέσει να το συζητάω. Είναι κάτι πολύ προσωπικό.