Η είδηση δεν αποτελεί πλέον καν είδηση. Γκαζάκια στο σπίτι ενός δημοσιογράφου, ενός πολιτικού, ενός δικαστικού. Καμία σύλληψη, καμία τιμωρία, καμία επίπτωση. Αυτή την εβδομάδα είχε σειρά ο δημοσιογράφος Αρης Πορτοσάλτε. Τα ξημερώματα της Τρίτης κάποιοι αιωνίως ανώνυμοι τοποθέτησαν τέσσερα γκαζάκια στην είσοδο της πολυκατοικίας του, εκ των οποίων εξερράγησαν τα τρία. Από την έκρηξη προκλήθηκε φωτιά και εκτεταμένες υλικές ζημιές. Στην ίδια πολυκατοικία ζουν εφτά οικογένειες και από την έγκαιρη επέμβαση των ηλικιακά νεότερων δεν υπήρξε ευτυχώς θύμα.

Κάποιοι βγήκαν να καταδικάσουν, ορισμένα φασιστοειδή βγήκαν να πανηγυρίσουν, το «μέτωπο της λογικής» και οι «Μένουμε Ευρώπη» έγραψαν όπως πάντα οργισμένα στάτους συμπαράστασης στα social media, κόμματα και λαλίστατοι δημοσιολόγοι δεν βγήκαν, έστω για τους τύπους, να κατακρίνουν τις φασιστικές πρακτικές. Στο μεταξύ, με έναν περίεργο τρόπο, αυτοί που σιώπησαν για την τρομοκρατική επίθεση κατά ενός δημοσιογράφου είναι πάνω κάτω οι ίδιοι που θρηνούσαν και οδύρονταν όταν μια περίεργη και άνευ καμίας νομιμοποίησης ΜΚΟ με έδρα το Παρίσι, που ιδρύθηκε  από φιλοτραμπικό δημοσιογράφο, υποστήριζε ότι ο ελληνικός Τύπος είναι σε χειρότερη κατάσταση απ’ ό,τι στο Μπουρούντι και οριακά καλύτερη από τη Ζάμπια.  

«Πάνω από 10 χρόνια είμαι στοχοποιημένος» είπε την επομένη ο κ. Πορτοσάλτε, ο οποίος έχει ξαναδεχθεί επιθέσεις. Μάλιστα μία εξ αυτών, τον Φεβρουάριο του 2020, ένα κόμμα την καταδίκασε μεν, ωστόσο σκέφτηκε ότι ήταν μία καλή αφορμή για να την εργαλειοποιήσει και να κάνει στην ίδια ανακοίνωση χαριτωμένους αστεϊσμούς, που ο Μητσοτάκης δεν κατάφερε να εξαφανίσει την τρομοκρατία. Η οποία φυσικά δεν έχει εξαφανιστεί. Συνεχίζεται με αμείωτη ένταση με επιθέσεις και εκφοβισμό.

Ολα βέβαια ξεκινούν νωρίτερα. Οταν άτομα και ΜΜΕ που ενοχλούν κομματικά αφηγήματα στοχοποιούνται από έμμισθα τρολ, τα οποία επιδίδονται σε συστηματικές δολοφονίες χαρακτήρων. Στη συνέχεια κάποιοι κάνουν τις διαδικτυακές απειλές πράξη. Για μισή μέρα την υπόθεση αναλαμβάνουν τα social media με cyber-δίκες μέσα από το πληκτρολόγιο και μετά η ζωή συνεχίζεται. Κανείς δεν συλλαμβάνεται, κανένας δεν τιμωρείται. Γι’ αυτό άλλωστε οι τρομοκρατικές επιθέσεις κατά δημοσιογράφων και μέσων ενημέρωσης συνεχίζονται χωρίς να ιδρώνει το αφτί κανενός. Διότι οι δράστες γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι δεν θα τιμωρηθούν. Αλλωστε, στην Ελλάδα η ελευθερία του Τύπου ως θεμέλιο της Δημοκρατίας εξυμνείται μόνο εάν συμφωνούμε με όσα δημοσιεύει ο Τύπος που επιλέγουμε να διαβάζουμε και την επικαλούμαστε μόνο όταν βάλλεται ο δημοσιογράφος ή το μέσο ενημέρωσης με το οποίο οι απόψεις μας συμφωνούν. Μία α λα καρτ ευαισθησία, που όσο πιο α λα καρτ είναι, τόσο πιο ηχηρά εκφράζεται.

Αυτό το τελευταίο συνηθίζουμε να το εφαρμόζουμε και στις αποφάσεις της Δικαιοσύνης. Οταν οι δικαστές αποφασίζουν την ενοχή κάποιου ημέτερου, δημοσιολόγοι και κόμματα κάνουν λόγο για κατευθυνόμενες αποφάσεις και εργαλειοποίηση της Δικαιοσύνης. Οταν η απόφαση είναι αθωωτική πανηγυρίζουν για τη νίκη της Δημοκρατίας και την ανεξαρτησία του θεσμού και την επικαλούνται ως έμπρακτη απόδειξη της ηθικής τους ακεραιότητας. Η πραγματικότητα μέσα από μυωπικούς φακούς, στους οποίους χάνεται η μεγάλη εικόνα, που εν πολλοίς στο ζήτημα των επιθέσεων συνοψίζεται σε ένα δίλημμα που εκφράζεται όλη την τελευταία δεκαετία: Καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, σε όποιον κι αν απευθύνεται; Ολα τα άλλα είναι για να περνάει η ώρα στα social media.