Η «Ελίζαμπεθ Τέιλορ» στο Κιάτο

Θα το πιστέψετε ότι δεν θυμάμαι τίποτα; Ούτε σπίτια, ούτε δρόμους, ούτε εκκλησίες, ούτε τοπία. Τίποτα. …Μόνο ανθρώπους. Αλλά κι αυτούς από τις φωτογραφίες που έφτασαν στα χέρια μου τυχαία. Μόνο οι φωτογραφίες με κάνουν να πιστέψω ότι δεν ήταν της φαντασίας μου τα παιδικά μου χρόνια. Αν απορείτε γιατί, θα το εξηγήσω αμέσως. Γιατί δεν υπήρχε πόνος, ή, τουλάχιστον, εγώ δεν τον έβλεπα, δεν υπήρχαν γεγονότα συνταρακτικά ώστε να οριοθετήσουν τον χρόνο με κάποια αρχή, μέση, τέλος… Ενας άχρονος παράδεισος, ένας χυλός ευτυχίας όπου αρνιόμουν – γιατί οπωσδήποτε θα υπήρχε – να αναγνωρίσω το δυσάρεστο, το δυσοίωνο, το βάσανο, το άγχος, την πίκρα, την αγωνία, το ψέμα της ζωής.