«Το θραύσμα είναι η μόνη ολόκληρη αλήθεια»

Τούτη η συνάντηση ξέραμε και οι δύο ότι θα ήταν διαφορετική. Δεν θα βρισκόμασταν, ούτε στο αγαπημένο του καφέ, στη γωνία Πειραιώς και Σαλαμίνος, μια ανάσα από το σπίτι του, όπου είχαμε κάνει πολλές φορές μεγάλες συζητήσεις. Δεν θα καθόμασταν, όμως, ούτε απέναντι, στο μεγάλο τραπέζι του πρώτου ορόφου του λευκού ψηλοτάβανου ατελιέ του κοιτάζοντας από το εσωτερικό μπαλκόνι τα μεγάλα σε διαστάσεις έργα του, ενώ οι σημειώσεις μου θα ήταν ακουμπισμένες δίπλα στα μολύβια και τα γυαλιά του. Τούτη τη φορά η επιβαρυμένη υγεία του Γιώργου Λαζόγκα θα μας περιόριζε σε ένα δωμάτιο που θα πληρούσε τις προϋποθέσεις για να αισθάνεται άνετα και θα έπρεπε να τηρούμε τις αποστάσεις. Και έθετε και κάποιους χρονικούς περιορισμούς, όπως με είχε ενημερώσει εγκαίρως η σύζυγός και φύλακας άγγελός του Αννα Μιχαλιτσιάνου, καθώς ο ζωγράφος κουράζεται πλέον εύκολα και, αν χρειαζόταν, ένα μέρος της συζήτησης θα γινόταν γραπτώς. Ελάχιστα μόνο λεπτά, ωστόσο, ήταν αρκετά για να διαπιστώσω ότι όσο κι αν σωματικά δεν είχα απέναντί μου τον άλλοτε αεικίνητο δημιουργό, που όσο μιλούσε χειρονομούσε, σηκωνόταν από τη θέση του κι έψαχνε ανάμεσα στα χαρτιά του ένα σχέδιο που ήθελε να μου δείξει, ο ενθουσιασμός του για την επικείμενη συζήτηση και η διάθεσή του να μοιραστεί σκέψεις και ιδέες ήταν το ίδιο έντονη με το παρελθόν.