Οσο περισσότερο θα πλησιάζουν οι εκλογές, τόσο περισσότερο θα ισχύει η παράφραση «το Κέντρο πολύ εμίσησαν, τις ψήφους του ουδείς» του γνωστού αποφθέγματος. Γνωρίζοντας καλά ότι ο δρόμος προς την εξουσία περνάει πάντα από το Κέντρο – πλην εκείνων που επέλεξαν να κυβερνήσουν σε συνεργασία με την Ακροδεξιά – τα «συντηρητικά» και «προοδευτικά» επιτελεία επιχειρούν να διευρύνουν την επιρροή τους στον κεντρώο χώρο, γεγονός που θα κρίνει ουσιαστικά το εκλογικό αποτέλεσμα. Ωστόσο, και οι δύο παραταξιακές προσεγγίσεις έχουν τον ίδιο κοινό παρονομαστή: να μην είναι αναγνωρίσιμη η αυτόνομη πολιτική υπόσταση του χώρου. Ο όρος «Πολιτικό Κέντρο» δεν υπάρχει ως τέτοιος ούτε στο αριστερό ούτε στο δεξιό λεξιλόγιο.

Η διάψευση των εκατέρωθεν προσδοκιών για την εξαφάνιση του Κέντρου ως αυτόνομου πολιτικού χώρου αποτυπώνεται στην από κοινού αποδοχή της σύγκρουσης μεταξύ «Κεντροδεξιάς» και «Κεντροαριστεράς» ώστε να μη διαταράσσεται το παραδοσιακό σκηνικό της δικομματικής αντιπαράθεσης. Ετσι, το Κέντρο βρίσκεται παντού και πουθενά αφού κάθε πολίτης που τοποθετεί πολιτικά τον εαυτό του στο Κέντρο πρέπει να αποφασίσει ταυτόχρονα αν είναι δεξιός ή αριστερός. Η εσπευσμένη προσπάθεια του Πρωθυπουργού να εντάξει το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ στην «αριστερή πολυκατοικία» είναι η καλύτερη απόδειξη της αγωνίας του για την πιθανότητα συγκρότησης ενός αντίπαλου πόλου έκφρασης των κεντρώων δυνάμεων.

Στο «προοδευτικό» στρατόπεδο, η διαμάχη για την πρωτοκαθεδρία στον χώρο της Κεντροαριστεράς δεν φαίνεται να εμποδίζει τις πρωτοβουλίες σύγκλισης ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Τόσο το σχέδιο του Αλέξη Τσίπρα για «προοδευτική διακυβέρνηση» όσο και οι ιδεολογικές αναλύσεις που καταλήγουν στην ανάγκη της «προωθητικής» συνύπαρξης των δύο χώρων αποφεύγουν επιμελώς να αναφερθούν στις έννοιες του φιλελευθερισμού, του εκσυγχρονισμού και των μεταρρυθμίσεων που έχουν συνδεθεί διαχρονικά με το Πολιτικό Κέντρο και σφράγισαν ιδεολογικοπολιτικά την περίοδο του εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος του Κώστα Σημίτη. Αλλωστε, οι αξίες του φιλελευθερισμού αποτελούν την ειδοποιό διαφορά της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας από τη συριζαϊκή εκδοχή της.

Το Πολιτικό Κέντρο δεν μπορεί ούτε να αμφισβητηθεί με υποτιμητικές και ανιστόρητες αναφορές ούτε και να περιοριστεί στον ρόλο της τσόντας στον τίτλο ή στην κάλπη της Αριστεράς. Η χώρα δεν έχει ανάγκη από άλλες επικίνδυνες και επώδυνες περιπέτειες όπως αυτές στις οποίες την καταδίκασαν οι ιδεοληψίες, οι αυταπάτες και οι ανίερες συμμαχίες της «πρώτη φορά Αριστεράς». Η συμβολή του κεντρώου χώρου θα είναι σημαντική, τόσο για τη διαμόρφωση σύγχρονων ρεαλιστικών θέσεων και μεταρρυθμιστικών προτάσεων όσο και για την υλοποίησή τους με την αξιοποίηση δοκιμασμένων και υπεύθυνων στελεχών.

Ας μη λησμονούμε ακόμα, ότι το Κέντρο αποτέλεσε όλα αυτά τα χρόνια το πιο σταθερό ανάχωμα απέναντι στο διακομματικό λαϊκιστικό τσουνάμι που απείλησε να καταπιεί τη χώρα. Γύρισε την πλάτη του στις αντιμνημονιακές πλατείες των αγανακτισμένων, δεν παρασύρθηκε από τους κάθε λογής τυχοδιώκτες της πανδημίας, καταδίκασε από την πρώτη στιγμή την εγκληματική εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία. Εξακολουθεί να εκφράζει με συνέπεια τις δυνάμεις της κοινής λογικής όντας η αιχμή του αντιλαϊκιστικού δόρατος. Η ουσιαστική εκχώρηση του Πολιτικού Κέντρου στη Νέα Δημοκρατία, μέσω της απαξίωσης του ρόλου του, θα στερήσει τη σοσιαλδημοκρατική παράταξη από τον φυσικό της σύμμαχο και θα επιβεβαιώσει την πολιτική κυριαρχία του λαϊκισμού στον χώρο της αντιπολίτευσης.

Ο Γιάννης Μεϊμάρογλου είναι εκδότης του ηλεκτρονικού περιοδικού metarithmisi.gr