Το ελληνικό καλοκαίρι ήταν μέχρι πριν από έναν μήνα το καταφύγιό μας. Τα σύννεφα της κρίσης, τα ζόρια των Μνημονίων και η ασυνεννοησία που αυτά έφεραν στις μεταξύ μας σχέσεις, η κατάθλιψη του υποχρεωτικού λόγω Covid εγκλεισμού, διαλύονταν κάτω από τον ήλιο και μέσα στη θάλασσα. Το ελληνικό καλοκαίρι δεν ήταν μόνο ένα θεωρητικό σχήμα για οικονομικά μοντέλα ανάπτυξης. Δεν ήταν μόνο το επιτυχημένο τουριστικό στερεότυπο που βοηθά τους πράκτορες να πουλάνε τα πακέτα τους σε εξαντλημένους ανθρώπους του παγκόσμιου μόχθου. Hταν η παραδοσιακή συνταγή μας για να ξεκολλά το φιδοπουκάμισο του χειμώνα από το δέρμα μας και μαζί του να παρασέρνει τα σκοτάδια της ψυχής μας. Η θάλασσα έμπαινε μέσα μας. Γαλάζια, δροσερή, με ιόντα ιωδίου να αναμοχλεύουν το σύστημα σκέψης και αίσθησης και να γυρίζουν τον διακόπτη του θυμικού μας στην ένταση της θετικής συμπλήρωσης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή