«Τι ζούμε, κύριε…»

Ο οδηγός του ταξί, χωρίς κανέναν ενδοιασμό όσον αφορά την επισήμανσή του, μόλις παρατήρησε, Καλλιρρόης και Βουλιαγμένης γωνία, ένα ΙΧ να περνάει με κόκκινο και τον οδηγό του μάλιστα να γελάει, προφανώς ενθουσιασμένος με το κατόρθωμά του, αναφώνησε στρέφοντας το βλέμμα του προς τον μάλλον ασυγκίνητο επιβάτη του «Τι ζούμε, κύριε, τι ζούμε…». Προφανώς και θα είχε ζήσει σε όσα χρόνια δουλεύει ως οδηγός ακόμη δραματικότερα περιστατικά ή, ακόμη και αν δεν τα είχε ζήσει, θα τα είχε πληροφορηθεί, η ένταση ωστόσο της επισήμανσής του έμοιαζε να αγνοεί ό,τι άλλο μπορεί να είχε συμβεί στους δρόμους και εξίσωνε ένα ενοχλητικό και ενδεχομένως επικίνδυνο παράπτωμα με πραγματικώς ζοφερά περιστατικά. Οταν μια αναφώνηση του τύπου «Τι ζούμε, κύριε…», που θα ακουγόταν δικαιολογημένη αν εκστομιζόταν, παραδείγματος χάριν, για τον πόλεμο στην Ουκρανία ή για την καταβύθιση μιας λέμβου με εκατόν πενήντα πρόσφυγες, αναπέμπεται για κάτι αμελητέο, σε σχέση με τις συμφορές αυτές, δικαιολογημένα θα τη χαρακτήριζε κανείς ως αναστεναγμό ανακούφισης παρά ως μια διαμαρτυρία.