Αόρατοι άνθρωποι

Θα προτιμούσα αυτό το σημείωμα να ήταν αόρατο, να μην διαβαστεί από κανέναν, να έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Γιατί σήμερα, ό,τι πεις κι ό,τι γράψεις χρησιμοποιείται εναντίον σου. Λες και η σκέψη είναι πράξη, δηλαδή η υπ’ αριθμόν ένα στρεσογόνα παρανόηση. Εντάξει, τέρμα η λούφα και παραλλαγή. Θα βγω με τη στολή μου, την άποψή μου, την συντριβή μου και θα πω ότι η μεταχείριση των Ευρωπαίων γκέυ αστυνομικών από το φετινό Pride εκτός από βάναυση και ταπεινωτική ήταν και το μέγιστο ακτιβιστικό φάουλ. Από πού να το πιάσει κανείς; Από το γεγονός ότι τους υποχρέωσαν (σ.σ. «έπεισαν») να παρελάσουν χωρίς τις στολές τους κάτι σαν να περιμένεις έναν γκέυ με το ασετόν και τη μηχανή κουρέματος; Σα να του αφαιρείς τα γκλίτερ με βαρύ γαλάκτωμα και να τον ντύνεις σαν γαμπρό του μεσοπολέμου με γιλέκο, σκαρπίνι και ψαλιδισμένο μουστακάκι. Γι’ αυτά έδωσε το αίμα του το ΛΟΑΤΚΙ κίνημα τόσα χρόνια; Για την ταπείνωση της απέκδυσης από έναν εαυτό, όποιος κι αν είναι αυτός; Δεν το πιστεύω. Και μήπως υπάρχει ΛΟΑΤΚΙ στολή, όπως οι ναυτοπρόσκοποι π.χ. ή οι μαζορέτες; Ούτε κι αυτό το πιστεύω. Απεναντίας πιστεύω ότι η εμφάνιση του καθενός είναι δήλωση συναισθηματικής κατάστασης και διεκδίκηση θέσης στο κοινωνικό σύνολο. «Ελα όπως είσαι», έλεγε το παλιό αρχοντορεμπέτικο, για τους ομοφυλόφιλους μπάτσους όμως δεν υπάρχει οδός εκτός αν συναινέσουν στην αυτοταπείνωσή τους. Να βγουν από τα ρούχα τους, εκείνα που επέλεξαν να φορούν για να σπουδάσουν και να βιοποριστούν. Οχι, τους λέει μια φωνή. Αν δεν ακρωτηριαστείς, αν δεν πετάξεις τον μισό σου εαυτό στον Καιάδα, δεν έχει κάρτα εισόδου, δεν έχει χρίσμα, δεν έχει κοινότητα. Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο. Μας τα ‘παν κι άλλοι…