Ο άνθρωπος δίχως πρόσωπο

Εδώ και κάποιες μέρες έχω την εντύπωση ότι το λεγόμενο «μεγάλο κοινό» περισσότερο ασχολείται με κιλά και περιφέρειες παρά με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Λόγια, λόγια, λόγια, άλλοτε ουσιαστικά και άλλοτε φληναφήματα για το δικαίωμα των γυναικών στο plus size, στα φρύδια σαν ταβανόβουρτσες, πιάσαμε το «καριοφίλι» – δηλαδή το πληκτρολόγιο – στον αγώνα ενάντια στη «δικτατορία της ομορφιάς», εντύπωση μου κάνει ότι δεν έχουμε καταδικάσει ακόμη τον Ντοστογιέφσκι που θεωρούσε ότι «η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο» (δεν εννοούσε βέβαια κατά γράμμα αυτό που λέει η φράση) αλλά ας μην απολογηθώ τώρα και για τον θείο Φιόντορ. Πάντως, μέχρι τα ανώτατα κομματικά κλιμάκια έφτασε η υπόθεση αφού η μη μου άπτου επίδοξη πολιτικός από τη Θεσσαλονίκη είδε την πόρτα της εξόδου από τη Νέα Δημοκρατία (όχι ότι είχε ποτέ περάσει επισήμως την είσοδο) και, τέλος πάντων, αν καταλήξαμε κάπου και αν συμφωνήσαμε σε κάτι είναι ότι ναι μεν η ομορφιά μπορεί να έχει κανόνες, δεν παράγει ωστόσο πρότυπα.