«Επιλέξαμε τη μετάφραση του Γκάτσου μαζί με τον Αλκίνοο. Αισθάνθηκα την επιθυμία να διαβάσω ξανά το έργο αυτό μετά από χρόνια. Από τότε δηλαδή που ήμουν στη σχολή. Τα συναισθήματα με οδηγούν κάθε φορά σε ένα κείμενο. Ποτέ δεν ψάχνω τι έργο θα σκηνοθετήσω. Φτάνω σε αυτό με βάση μια προσωπική ανάγκη. Καθοδηγούμαι ανάλογα με το πώς με προβληματίζουν και με συγκινούν κάθε φορά στη ζωή μου. Ξανάπιασα στα χέρια μου τον “Ματωμένο γάμο” γιατί είχα την ανάγκη να διαβάσω κάτι ποιητικό. Διαπίστωσα ότι αυτό που διάβαζα συνδεόταν με ό,τι βίωνα εκείνη τη στιγμή: πολλά συναισθήματα μαζεμένα μέσα μου. Λόγω της δουλειάς μου πρέπει να τα τιθασεύω. Το έργο αυτό μιλάει γι’ αυτά που δεν έχουμε τη δυνατότητα να εκφράσουμε. Επαναλαμβάνει τη φράση “Τι σπασμένα γυαλιά μού τρυπάνε τη γλώσσα” ή “Το να μη μιλάς και να καίγεσαι, μεγαλύτερη κόλαση δεν υπάρχει”. Ζω έναν πολύ μεγάλο έρωτα και είδα τη ζωή αλλιώς. Και οι ήρωες του έργου πάλι από έναν έρωτα παρασύρονται και προχωράνε.

Βλέπω τους ήρωές μου να ταρακουνιούνται από ένα πάθος που δεν εξηγείται. Δεν χρειάζεται κατά άποψή μου όλα να εξηγούνται. Και αυτή η οπτική θα αναδυθεί στο έργο. Επίσης ο χρόνος παίζει καθοριστικό ρόλο. Ειδικά στο θέατρο, που είναι η ένωση όλων των τεχνών, το εδώ και τώρα. Απευθύνεται στον θεατή την στιγμή που συμβαίνει».