Πώς το αδύνατον έγινε δυνατόν

Ηταν, θυμάμαι, τέλος Ιανουαρίου. Η είδηση ότι ένα νέο ζευγάρι θα κήδευε, μέσα σε δυόμισι χρόνια, το τρίτο του παιδί μάς είχε σοκάρει. Οι πιο προληπτικοί μιλούσαν για… κατάρα, οι πιο ευφάνταστοι για μυστηριώδεις κληρονομικές ασθένειες, οι πιο συνωμοσιολόγοι για ιατρικά λάθη και αδιαφορία. Και οι περισσότεροι απορούσαμε πώς μια μάνα και ένας πατέρας μπορούν να το αντέξουν αυτό. Να χάσεις τρία παιδιά, τρία μωρά το ένα μετά το άλλο. Πώς μπαίνεις μετά στο δωμάτιό τους; Πώς αντικρίζεις τα παρατημένα ρουχαλάκια τους; Τα παιχνίδια με τα οποία δεν πρόλαβαν να παίξουν; «Μη μου λες τίποτα. Λέξη δεν αντέχω να ακούσω» μου έλεγε η φίλη που έχει τρία εγγόνια στην ηλικία των «κοριτσιών της Πάτρας» και έκλεινε τα αφτιά της. «Θα αντέξω όσο χρειάζεται για να θάψω και το τρίτο μου παιδί. Μετά, δεν ξέρω τι θα γίνει» δήλωνε τότε η Ρούλα Πισπιρίγκου. Κι εμείς μιλούσαμε για το δράμα της μάνας, για τις αντοχές και τα όριά της.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή