Περί φασισμού και άλλων δαιμονίων

Περί φασισμού και άλλων δαιμονίων

Ας φανταστούμε ένα είδος ιδεολογικού πειράματος. Να ρωτήσουμε δυο, τρεις, πέντε, δέκα ανθρώπους, διαφορετικών πολιτικών φρονημάτων και πεποιθήσεων, διαφορετικού κοινωνικού, οικονομικού και μορφωτικού στάτους αν μπορούν να πουν τι είναι σήμερα φασισμός. Το έκανα ανάμεσα σε φίλους. Στην αρχή, θεώρησαν ότι τους ρωτούσα το αυτονόητο. «Καλά, σιγά την ερώτηση» ήταν η πρώτη τους αντίδραση. Οταν όμως προσπάθησαν να απαντήσουν τη «σιγά την ερώτηση», μετά τις πρώτες λέξεις άρχισαν να κομπιάζουν. Είναι αυτό, βρε παιδί μου, που έχουν κάπως, κάπου στο μυαλό τους αλλά, πλέον, δεν μπορούν εύκολα να το αναγάγουν στα δεδομένα της εποχής. Και αν το κάνουν, μετερχόμενοι γνωστά και απαράλλαχτα τσιτάτα, στην πρώτη διευκρινιστική ερώτηση ψιλοκολλάνε. Εκτός βέβαια από εκείνους που «συνομιλούν» ακόμη με τον Ολυμπο που βροντάει, την Γκιώνα που αστράφτει, τα Αγραφα που μουγκρίζουν και τη στεριά που τρέμει και ουδείς πρόκειται να τους μετακινήσει από την ιδεολογική νιρβάνα τους.