Η πρώτη εντύπωση που είχα από τον Τρεντινιάν ως ηθοποιό ήταν από την εμφάνισή του μαζί με την Μπριζίτ Μπαρντό στο «Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα» του Ροζέ Βαντίμ το 1956. Από εκεί κι έπειτα συναντιόμασταν παντού σε διάφορους κινηματογράφους του Παρισιού, γιατί εκείνη την περίοδο οι άνθρωποι που μοιραζόμασταν αυτές τις εμπειρίες ήμασταν σαν ένα μικρό χωριό. Εβλεπα ότι από την αρχή ήθελε τους «αρνητικούς» ρόλους, εκείνους που ταίριαζαν περισσότερο σε αντιήρωες. Γι’ αυτό και του πρότεινα έναν από τους ρόλους στην πρώτη ταινία μου, το «Τρένο για δολοφόνους» (σ.σ.: του 1965, όπου επίσης εμφανίζονταν οι Σιμόν Σινιορέ, Ιβ Μοντάν, Μισέλ Πικολί). Από τότε γίναμε φίλοι διατηρώντας μια σχέση που κράτησε σχεδόν μέχρι το τέλος.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ