«Ο Τσαρούχης με τον Καββαδία σε ένα πλοίο για τη Μασσαλία…»

Οταν  έχεις επιμεληθεί τα συγγραφικά άπαντα του Γιάννη Τσαρούχη, που ανέρχονται σε επτά τόμους, και μάλιστα τους τρεις σε συνεργασία με τον ίδιο τον ζωγράφο, ο πειρασμός της «ανεκδοτολογίας» παραμένει τόσο ισχυρός όσο και η διάθεση να αντιμετωπίσεις, ανά πάσα στιγμή, συνολικά μια καλλιτεχνική φυσιογνωμία ρηξικέλευθη και επαναστατική με όλες τις έννοιες και τις αποχρώσεις της λέξης αυτής. Οσο κι αν ο ίδιος ομολογούσε για τον εαυτό του πως «χάρη στη μετριοπάθεια και την έλλειψη φανατισμού του, κατέκτησε χώρους που για τον οποιοδήποτε άλλον, με τις αντίστοιχες με τις δικές του επιλογές, θα ορθώνονταν απαγορευμένοι». Δεν χρειαζόταν η πρόσφατη επανέναρξη λειτουργίας του Ιδρύματος Γιάννη Τσαρούχη για να επιχειρήσουμε τη συνομιλία με την «ταμένη» πρόεδρο του Ιδρύματος, Νίκη Τσαρούχη – Γρυπάρη, η οποία, όπως και ορισμένοι πια, μετρημένοι στα δάχτυλα, επιζώντες φίλοι του, έχουν καταχωρίσει ως ένα αξετίμητο – το πολυτιμότερο ίσως, στοιχείο της ζωής τους, τη συνοδοιπορία τους με τον δημιουργό των «Τεσσάρων Εποχών» και του «Ναύτη που διαβάζει». Αλλά από «Διός άρξασθαι». Τι σήμαινε για τον Γιάννη Τσαρούχη η ίδρυση ενός «Ιδρύματος – Μουσείου» σ’ έναν χώρο που τον είχε επιλέξει ο ίδιος κι είχε φροντίσει για την ανέγερση ενός απέριττα επιβλητικού κτιρίου, όπως αυτό που υπάρχει στο 28 της οδού Πλουτάρχου, στο Μαρούσι;