Δύο βιβλία που κυκλοφόρησαν πρόσφατα κι έτυχε να τα διαβάσω με διαφορά λίγων ημερών με επανέφεραν στην τροχιά μιας έννοιας λησμονημένης από καιρό που κάποτε την πιπίλιζα καθημερινά σαν καραμέλα. Πρώτη βγήκε στην αγορά η «Μισή καρδιά» του Δημήτρη Σωτάκη (Κέδρος) και την ακολούθησε το «Τηλεφώνημα που δεν έγινε» του Απόστολου Δοξιάδη (Ικαρος). Κανένα από τα δύο δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως τυπικό «καλοκαιρινό ανάγνωσμα», αλλά σε μια χώρα όπου οι γηγενείς πάντοτε ψάχνουν να βρουν μετεωρολογικές προφάσεις ώστε να μην πιάσουν βιβλίο στα χέρια τους καμία εποχή του χρόνου – τη μια κάνει ζέστη, την άλλη κάνει κρύο – ο χαρακτηρισμός δεν ενέχει την παραμικρή σημασία. Ο Σωτάκης είναι είκοσι χρόνια μικρότερος από τον Δοξιάδη (γεννήθηκε το 1973 ο πρώτος, το 1953 ο δεύτερος) αλλά μοιράζεται μαζί του την ίδια προβληματική, την ίδια -σε μεγάλο βαθμό – τεχνική επιδεξιότητα και κυρίως ανάλογη επιτυχία στο εξωτερικό με μπαράζ μεταφράσεων, κάτι που δεν πρέπει να θεωρείται καθόλου δεδομένο για τη γλωσσικά «ανάδελφη» λογοτεχνία μας. Αυτοί οι δύο λοιπόν με επανέφεραν στην τροχιά της «αλλοτρίωσης».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή