Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη

Υπάρχει μια δυσαρμονία γύρω τριγύρω και δεν ξέρω σε ποιον να δώσω δίκιο. Στον πολιτικό κόσμο που ξεδιπλώνει επιχειρήματα για τον χρόνο των εκλογών ή στην κοινωνία που τα ακούει όλα αυτά βερεσέ; Βερεσέ; Οχι και τόσο. Κι αν συμφωνήσουμε ότι τα ελληνοτουρκικά είναι καραμπόλα του Ουκρανικού κι ότι η ακρίβεια έχει αλλού τα κεντρικά της, ο ιός όμως Business as usual. Στήνει παντού γραφεία και προσλαμβάνει αβέρτα προσωπικό. Σήμερα εσύ, αύριο εγώ. Η αναισθησία του Πλεύρη απέναντι στην πλημμυρίδα των νέων μολύνσεων, ούτε κι αυτή είναι πρωτογενής. Αλίμονο. Δεν τον έβαλαν εκεί για να κάνει πρωτογενείς σκέψεις και αυτό, ως ένα βαθμό, είναι κατανοητό. Κάθε κυβέρνηση, ακόμα κι η πιο τολμηρή, χρειάζεται έναν εθνικό νανουριστή για να κάνει δουλειά της. Πώς όμως να αποκοιμηθείς όταν το πράγμα φουσκώνει από παντού; Εν τω μεταξύ χάθηκε μού φαίνεται από την τηλεοπτική διαφημιστική πίτα κι εκείνο το ωραίο σποτάκι του μοναδικού μας αερομεταφορέα όπου η αεροσυνοδός με χαρά πληροφορεί τους ταξιδιώτες ότι μπορούν επιτέλους να βγάλουν τη μάσκα τους κι εκείνοι υπακούουν στο παράγγελμα εκβάλλοντας ένα ομαδικό, βαθύ και ανακουφιστικό ουφ! Οταν ένα τέτοιο διαφημιστικό μήνυμα μοιάζει αίφνης να αποσύρεται ή έστω να διστάζει, είναι φανερό ότι κάτι συμβαίνει στην πιάτσα, κάτι που καμιά επιχείρηση δεν είναι διατεθειμένη να το ρισκάρει, και τούτο μαρτυράει ότι το brand είναι σοβαρό, η χώρα όμως αλλάζει διαρκώς χέρια προτού προλάβει να μάθει τι εστί Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη. Θα προλάβουν άραγε να το μάθουν οι παλιοί ή θα το παραλάβουν οι επόμενοι, πράγμα που απεύχομαι μετά βδελυγμίας; Γιατί κι οι παλιοί να είναι, θα αισθάνονται πάλι σαν καινούργιοι οπότε φτου κι απ’ την αρχή.