Λίβας

Τον έκαναν να νοσταλγήσει τις καραντίνες, τότε που όλες οι επαγγελματικές συναντήσεις γίνονταν διαδικτυακά. Γιατί τον είχαν κουβαλήσει μεσημεριάτικα στην άλλη άκρη της Αττικής; Τι γύρευε ένας Πειραιώτης στο Μαρούσι; «Ελα επιτέλους στα γραφεία μας!» επέμενε ο διευθυντής μάρκετινγκ. «Δυόμισι χρόνια δουλεύουμε μαζί, πρέπει να πιούμε έναν καφέ! Θέλει να σε γνωρίσει και η πρόεδρος της εταιρείας…». Εκρινε ότι – από στοιχειώδη επαγγελματισμό – όφειλε να ανταποκριθεί στην πρόσκληση. Κι ας ήταν, και ας σκόπευε να παραμείνει, εξωτερικός συνεργάτης – δεν γούσταρε ποτέ του μισθολόγια και ωράρια – κάλλιο με το κομμάτι, κάλλιο αγαπημένοι από απόσταση. Εφόσον όμως τον ζητούσε η ίδια η πρόεδρος, μία από πιο επιτυχημένες νέες Ελληνίδες… Για χάρη της μάλιστα κουστουμαρίστηκε. Οχι πως τον χαλούσε. Ισα – ίσα. Οι περισσότεροι άντρες της γενιάς του δεν ξέρουν καν να δένουν μια γραβάτα. Εκείνος αφορμή έψαχνε να ντύνεται σαν τον μακαρίτη τον πατέρα του.