Για να μετρήσουμε τη δυτική πρόοδο των τελευταίων δεκαετιών, κοιτούσαμε πάντα το ισοζύγιο. Σ’ αυτό βρίσκαμε μια νότα αισιοδοξίας: όσα βήματα κι αν γίνονταν προς τα πίσω, τα άλματα προς το μέλλον ήταν πάντα μεγαλύτερα. Αυτές τις μέρες, όμως, κανένα άλμα δεν μοιάζει αρκετό για τις γυναίκες στις ΗΠΑ. Ειδικά όταν αναγκάζονται να διεκδικήσουν και πάλι το αυτονόητο: να διαλέξουν εκείνες αν και πότε θα φέρουν στον κόσμο ένα παιδί.

Η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, αποτέλεσμα των επιλογών του Ντόναλντ Τραμπ όσον αφορά τη σύνθεσή του, γυρίζει τις Αμερικανίδες πενήντα χρόνια πίσω. Πλέον ζουν σε μια χώρα που δεν αναγνωρίζει το δικαίωμά τους πάνω στο σώμα τους και τις αντιμετωπίζει ως αναπαραγωγικές μηχανές, χωρίς βούληση ή επιλογή. Δυσκολεύοντας την πρόσβασή τους σε υπηρεσίες απαραίτητες για τη σωματική και ψυχολογική τους υγεία, δημιουργεί και ταξικές ανισότητες ανάμεσα σ’ εκείνες που μπορούν να ταξιδέψουν σε μια πολιτεία που επιτρέπει την άμβλωση και σε εκείνες που θα ψάξουν άλλον τρόπο για να μη γίνουν μητέρες με το ζόρι, διακινδυνεύοντας ακόμα και τη ζωή τους.

Με την ανατροπή του Roe Vs. Wade, οι ΗΠΑ κάνουν ένα μεγάλο βήμα πίσω. Επιστρέφουν σε ένα σκοτεινό παρελθόν, στο οποίο οι γυναίκες έμεναν στο περιθώριο της ιστορίας ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Καταδικασμένες να ζουν χειρότερα από τις μαμάδες τους, τα φτερά τους κόβονται, για να τους πουν μετά πως δεν ξέρουν να πετάνε.