Ο ιταλικός ΕΝΦΙΑ

Επί δεκαετίες σχεδόν στερεοτυπικά λέγονταν ότι αυτός ο τόπος χρειάζεται επειγόντως μερικές μεγάλες μεταρρυθμίσεις. Στα λόγια πάντα όλοι έλεγαν ότι τις ήθελαν. Στην πράξη μόνο όταν υποχρεωθήκαμε από την κατάρρευση της χώρας, κάποιες προχώρησαν. Κάποιες άλλες έμειναν στα χαρτιά ή έχουν μεταφερθεί ως βάρος στις επόμενες γενιές. Ολες αυτές που έγιναν πράξη αποτελούν περιουσία και κατάκτηση δική μας. Είναι αυτές που δεν το καταλαβαίνουμε, αλλά μας θωρακίζουν στα δύσκολα. Και βρισκόμαστε ήδη στα δύσκολα. Το παράδειγμα του ΕΝΦΙΑ είναι ένα από αυτά. Είναι από τους φόρους που κρατούν όρθια τα οικονομικά του κράτους και κανείς δεν λέει πλέον ότι είναι άδικος. Θυμηθείτε τις αντιδράσεις, την πολεμική, τις ακραίες ρητορικές του στυλ «αυτός δεν είναι φόρος που αλλάζει, αλλά καταργείται» και διάφορα άλλα από τις άσχημες προεκλογικά μέρες του 2014. Οκτώ χρόνια μετά, έχει μειωθεί σε λογικά επίπεδα από τα 3,6 δισ. ευρώ πλέον πληρώνουμε 2,2 δισ. και κανένας δεν εκστομίζει ούτε λέξη περί κατάργησής του. Και σωστά κάνει, γιατί νόμοι για την ακίνητη περιουσία υπάρχουν παντού στον κόσμο. Μια δύσκολη μεταρρύθμιση πέρασε από χίλια κύματα, αλλά όταν μια κυβέρνηση, η σημερινή, πήρε την «ιδιοκτησία» του και αποφάνθηκε ότι είναι σωστός ο φόρος, αλλά σε λάθος ύψος, όλοι συντάχθηκαν. Οι αντίθετες φωνές που ακόμα υπάρχουν δεν ακούγονται.