Τα είπαμε και παραπάνω. Ο Κωνσταντίνος Τζούμας δεν ήταν ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος άνθρωπος με έντονη προσωπικότητα που η παρουσία του συνδυάστηκε με την πόλη. Ξέρω πολλούς – και απ’ αυτούς θυμάμαι όσους έχουν πεθάνει. Συστατικά της μικρής ή της μεγαλύτερης μυθολογίας τους ήταν η εμμονή με το κέντρο όπου συνήθως κατοίκησαν (Κυψέλη, Εξάρχεια, Κολωνάκι, Παγκράτι) κι η εξωστρέφεια, είτε ως εμπειρία τουλάχιστον μιας ξένης χώρας είτε ως πόθος. Στον Μπόρχες άρεσε να επινοεί λίστες, ας κάνω κι εγώ μια πρόχειρη απόντων Αθηναίων της γενιάς μου. Ολες και όλοι ήταν παιδιά μιας χρυσής μποεμίας που δεν έφτασε για να αποτρέψει τις δυσκολίες της ζωής τους, διέθεταν γοητεία, πνευματικότητα και ξεχωριστή ιδιοσυγκρασία που τους προσέδωσε μια μυθική αύρα, στενή ή ευρύτερη.

Ο κριτικός κινηματογράφου, κινηματογραφιστής και συγγραφέας Χρήστος Βακαλόπουλος. Ο ποιητής Ηλίας Λάγιος. Ο ζωγράφος Στέλιος Αναστασιάδης. Ο σκηνοθέτης Σταύρος Τορνές. Ο πολιτικός της δημοκρατικής Αριστεράς Πέτρος Κουναλάκης. Ο εκδότης του «Πολίτη» Αγγελος Ελεφάντης. Η σκηνογράφος Ιουλία Σταυρίδου. Ο διευθυντής της «Καθημερινής» Αντώνης Καρκαγιάννης. Ο δικηγόρος και ιστορικός Πέτρος Μακρής-Στάικος. Ο ιστορικός Φίλιππος Ηλιού. Ο σκηνοθέτης Σταύρος Καπλανίδης. Ο δημοσιογράφος Νώε Παρλαβάντζας. Η εκδότρια Μάγδα Κοτζιά. Ο ποιητής Γιώργος Κακουλίδης. Ο συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης. Παραλείπω πολλές και πολλούς, κατανοήστε τη μεροληψία μου.