Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα (Α’)

Σε μια πεντηκονταετία, από το 1870 έως το 1920, χρονιές που σημαδεύτηκαν από εμφυλίους πολέμους, ευρωπαϊκούς πολέμους, μια επανάσταση, έναν παγκόσμιο πόλεμο, η ιστορία κατέγραψε και μια σειρά με νέες επιστήμες και νέες καλλιτεχνικές επαναστάσεις, καθώς και λογοτεχνικά κινήματα. Είναι η εποχή που στη λογοτεχνία, αλλά κυρίως στο θέατρο, εισβάλλει η αναζήτηση των αιτιών και των αιτίων της ιθαγένειας και της φυλετικής έρευνας και ως πνευματικής περιουσίας. Θα μείνω σε δύο γνωστά κινήματα: το κίνημα της ελληνικότητας που εξελίχθηκε επί πενήντα χρόνια από την ηθογραφία στην αναζήτηση και ανάλυση κοινωνικών, ταξικών, φυλετικών, κλιματολογικών συνθηκών. Το άλλο γνωστό κίνημα ήταν η «Ισπανιδάδ», η ισπανικότητα που έφερε στην Ευρώπη ένα εξαίσιο μείγμα ιστορικών, ψυχολογικών και φυλετικών στοιχείων ταυτότητας. Πριν από την επικράτηση του φασισμού και του Φράνκο στην περίοδο της ισπανικής δημοκρατίας προχωρημένες συνειδήσεις στην πολιτική και την εκπαίδευση οργάνωσαν έναν αξιοθαύμαστο μηχανισμό ανακάλυψης, εκπαίδευσης και διάδοσης ιδεών και μορφών της ισπανικής ιστορικής κληρονομιάς. Με πολιτική απόφαση και οργάνωση αναζητήθηκαν στην ισπανική επικράτεια ταλέντα σε όλους τους τομείς επιστήμης και τέχνης και τους προσφέρθηκε στη Μαδρίτη οικοτροφείο και δωρεάν εκπαίδευση. Σε αυτή την ομάδα ταλαντούχων αναφέρω ενδεικτικά τον Πικάσο, τον Νταλί, τον Ντε Φάλια, τον Λόρκα, τον μεγάλο κινηματογραφιστή Μπουνιουέλ, τον Βάλιε ντε Ινγκλάν, τον φιλόσοφο και γκουρού της ομάδας Ουναμούνο.