Αναμέτρηση

Την Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2016, δύο ημέρες πριν από την προεδρική εκλογή, έπαιρνα brunch με φίλους στην Αστόρια, σε εστιατόριο ελληνοαμερικανικής ιδιοκτησίας. Το κατάστημα γέμισε από το εκκλησίασμα του Αγίου Δημητρίου, λίγο μετά το τέλος της λειτουργίας. Συζητούσαμε, φυσικά, για τις εκλογές. Μια κυρία από το διπλανό τραπέζι μάς διέκοψε. «Εγώ πάντα ψήφιζα Δημοκρατικούς, αλλά τώρα θα πάω με τον Τραμπ. Δεν μπορώ να ψηφίσω τη Χίλαρι που ανέχθηκε με τέτοιον τρόπο την απιστία του άνδρα της». Τι να σκέφτεται τώρα εκείνη η κυρία; Ψήφισε Τραμπ για λόγους που άπτονται της γυναικείας αξιοπρέπειας, κατά το δικό της κριτήριο. Και εκείνος έβαλε το τσουλούφι του στη σύνθεση του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Ενδεχομένως η απόφαση για τις αμβλώσεις να ικανοποίησε την ομογενή μας, ειδικά αν η ίδια συνδέει τα δικαιώματα με τη θρησκευτική επιταγή. Αν όμως την προβληματίζει, καταλαβαίνει ότι, τελικά, η ψήφος έχει και συνέπειες. Τώρα η χώρα στην οποία ζει νοηματοδοτεί εμφατικά τον συμβολισμό του «Handmaid’s Tale» της Μάργκαρετ Ατγουντ. Για όσους δεν το έχουν διαβάσει ή δει ως σειρά, η Αμερική κυβερνάται από φανατικούς πουριτανούς που μεταχειρίζονται τις γυναίκες ως ζώα αναπαραγωγής. Και μας θυμίζει ότι είναι το κεντρικό θέατρο μιας μάχης που, σε μικρότερη κλίμακα, δίδεται σε όλον τον δυτικό κόσμο – περιμένετε να δείτε πόσοι και ποιοι θα χαιρετίσουν την απόφαση στα μέρη μας.