36 χρόνια από τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων στην Ελλάδα

Αρκεί μια σύγκριση ανάμεσα στα σχόλια που έκανε η Νέα Δημοκρατία ως αντιπολίτευση την άνοιξη του 1986, όταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με υπουργό Υγείας τότε τον Γιώργο Γεννηματά, προώθησε νομοσχέδιο που νομιμοποιούσε τις αμβλώσεις («η κυβέρνηση διαπράττει εγκλήματα εμβίων όντων», «όπως νομοθετείται η άμβλωση γίνεται σπορ», «γιατί δεν νομιμοποιεί η κυβέρνηση και τις κλοπές και τους βιασμούς και τα ναρκωτικά;»…), και τον τρόπο με τον οποίο αντέδρασε ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης στην απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ να καταργήσει το συνταγματικό δικαίωμα στην άμβλωση (δήλωσε «βαθιά ανήσυχος», κάνοντας λόγο για «ένα μεγάλο βήμα πίσω στον αγώνα για τα δικαιώματα των γυναικών») προκειμένου να συνειδητοποιήσει κανείς πόσο δρόμο έχει διανύσει η ελληνική κοινωνία τις τελευταίες δεκαετίες. Από την άλλη πλευρά, η αμερικανική οπισθοδρόμηση έρχεται απλώς να ενισχύσει το μήνυμα που θα έπρεπε να έχουμε ήδη πάρει από εκείνες τις αφίσες στο μετρό της Αθήνας, που τελικά αποσύρθηκαν, για τα «αγέννητα παιδιά», ή εκείνο το «Α’ Πανελλήνιο Συνέδριο Γονιμότητας και Αναπαραγωγικής Αυτονομίας» που τελικά ακυρώθηκε, ή αυτή την επιμονή της Εκκλησίας να μιλάει, ακόμα και σήμερα, για «φόνο»: ότι καμία πρόοδος δεν είναι δεδομένη, ότι κανένα δικαίωμα δεν είναι αυτονόητο, ότι πάντα κάποιοι θα καιροφυλαχτούν για μια ευκαιρία να τα υπονομεύσουν.