Μπορεί να είναι μακριά, μπορεί και όχι. Ανθρωποι δεν υπάρχουν ούτε πουλιά, ακούγονται όμως φτεροκοπήματα και, πού και πού, κανένας κελαηδισμός. Εγώ δεν ξέρω. Περπατώ εκεί που νόμιζα ότι είχα ξεχάσει. Θα ήταν καλύτερα να μη σκέφτομαι αλλά δεν μπορώ να αποφύγω τη σκέψη εκείνου του καλοκαιριού που ήταν κάποτε και που τώρα δεν είναι, κι ας με τυλίγουν κατά ριπές κύματα ζεστού αέρα, κι ας είναι στην άκρη του δρόμου ένα ημιφορτηγό φορτωμένο κεράσια με το κασετόφωνο στη διαπασών, Περικλής Περάκης ή η κυριακάτικη λειτουργία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή