Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Προσπαθώ να απωθήσω τις – προσωπικές, όχι τις συλλογικές – μνήμες από εκείνη την εβδομάδα που προηγήθηκε του γελοιωδέστατου δημοψηφίσματος και κάθε χρόνο είναι και πιο δύσκολο. Ισως διότι, με τον καιρό, παγιώνονται ως ένα είδος σωματικής ανάμνησης. Το σφίξιμο στο στομάχι, το μυρμήγκιασμα,  οι αϋπνίες τα βράδια, τα εξανθήματα. (Μη νομίζει, δηλαδή, ο κύριος Τσίπρας ότι μόνο εκείνος έβγαλε, τότε, έρπη, απλώς ο δικός του ήταν ο πιο διαφημισμένος αφού τον χρησιμοποίησε έως και για επικοινωνιακό άλλοθι). Αλλά, στο κάτω κάτω, και γιατί να τις απωθήσω; Εδώ δεν τις απωθούν οι αρχιτέκτονες και οι κλακαδόροι της «μεγαλύτερης παρωδίας της μεταπολίτευσης» όπως έχει χαρακτηρίσει το δημοψήφισμα ο καλός συνάδελφος Ανδρέας Παπαδόπουλος.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή