Ψυχισμός σε πρώτο πλάνο

Ενα από τα πιο όμορφα στοιχεία της ταινίας η «Χαμένη κόρη» («The lost daughter», ΗΠΑ / Aγγλία / Ελλάδα / Ισραήλ, 2021) που σκηνοθέτησε η ηθοποιός Μάγκι Τζίλενχαλ, είναι ότι η κεντρική ηρωίδα της ιστορίας, η Λίντα (Ολίβια Κόλμαν) μια μοναχική και εντελώς αντικοινωνική Βρετανίδα γύρω στα 50 που κάνει διακοπές σε ένα ελληνικό νησί, ναι μεν είναι ένα πρόσωπο με το οποίο οι θεατές συμπάσχουμε, όμως την ίδια στιγμή προτιμούμε να διατηρούμε σε απόσταση, καθώς υποκινούμενο από έναν βαθύτατα τραυματισμένο ψυχισμό, μπορεί να συμπεριφερθεί απρόβλεπτα, ως και επικίνδυνα. Ο δαιδαλώδης γυναικείος ψυχισμός εξάλλου, όχι μόνο της Λίντα αλλά όλων των γυναικών που εμφανίζονται στην ταινία (και είναι αρκετές), αποτελεί το ουσιαστικό θέμα της και η Τζίλενχαλ το χειρίζεται υπογείως με άψογο τρόπο, σαν να την ενδιαφέρει η σκηνοθεσία του εσωτερικού του γυναικείου εγκεφάλου. Φυσικά, πατά γερά στα θεμέλια του δικού της σεναρίου, που είναι βασισμένο στο μπεστ σέλερ της Ελενα Φεράντε (εκδ. Καστανιώτης – διόλου τυχαία η ταινία βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας πέρσι για το σενάριό της και υπήρξε υποψήφια για Οσκαρ στην κατηγορία του καλύτερου σεναρίου βασισμένου σε ξένο υλικό).