Οι ΗΠΑ, οι αμβλώσεις και το παράσιτο

Σε κάποιους φαίνεται περιττό ή ίσως ακόμη και ξιπασμένο να ασχολούμαστε εδώ στην Ελλάδα με την ανατροπή της συνταγματικής προστασίας του δικαιώματος στη νόμιμη και ασφαλή άμβλωση που αποφάσισε το Ανώτατο Δικαστήριο στις ΗΠΑ. «Αυτά εδώ είναι λυμένα» λένε και αυτό ισχύει φυσικά, από το μακρινό 1986 και το ΠΑΣΟΚ. Το «λυμένα» όμως δεν σημαίνει και «δεδομένα». Διότι, πέραν της τεράστιας πολιτισμικής επιρροής που ασκούν οι ΗΠΑ σε όλο τον δυτικό κόσμο (που δεν μπορούμε να την παραβλέψουμε), το πρόσφατο αμερικανικό παράδειγμα ρίχνει φως και στη μέθοδο, στο πώς, αργά αλλά συστηματικά, οι συντηρητικοί κύκλοι πέτυχαν να επηρεάσουν κρίσιμες κοινωνικές τάξεις και το πολιτικό σύστημα, τόσο όσο χρειαζόταν για να πετύχουν αρκετούς από τους σκοπούς τους, παρότι για δεκαετίες θεωρούνταν γραφικές μειοψηφίες. Παρόμοιες εξελίξεις είχαμε επίσης σε χώρες όπως η Πολωνία και η Ουγγαρία, που απέδειξαν ότι η ιδιότητα του μέλους της ΕΕ δεν προστατεύει τα ατομικά δικαιώματα των ευρωπαίων πολιτών. Δεν είναι, μάλιστα, μυστικό ότι συντηρητικές αντιστάσεις εντοπίζονται σε αρκετούς θυλάκους εντός χωρών της ΕΕ, όπως κόμματα και λόμπι που έχει αποδειχθεί ότι συχνά χρηματοδοτούνται από θρησκευτικές και υπερσυντηρητικές οργανώσεις οπαδών του Τραμπ. Ο συντηρητισμός είναι, άλλωστε, σαν κακό παράσιτο. Κρύβεται ύπουλα σε διάφορες «γειτονιές» του παραδοσιακού πολιτικού φάσματος και περιμένει τις κατάλληλες συνθήκες για να ξεσπάσει και να αναπαραχθεί.