Το πρώτο κύμα

«Εμένα θα ακούς!». Οταν φτάνει το πρώτο Σαββατοκύριακο του Ιουλίου ο άνθρωπός μας αισθάνεται όπως ο πετεινός την αυγή. Για αυτό και φοράει τα καλά ρούχα της δουλειάς. Η βερμούδα μένει στην καμπίνα και στη θέση της επιλέγει ένα παντελόνι cargo. Από πάνω υποχρεωτικά φοράει το μπλουζάκι της εταιρείας, λευκό με το λογότυπο και ένα πλοίο. Και στο κεφάλι ένα μπλε τζόκεϊ με λευκή άγκυρα, αγορασμένο από το Μπάρι, όταν δούλευε σε εκείνη τη γραμμή. Δείτε τον τώρα. Βαδίζει πάνω στον καταπέλτη του πλοίου με την άνεση του σπουδαίου χορευτή στη σκηνή. Και περιστρέφεται όπως ο ανεμοδείκτης με μεταβαλλόμενους, ασταθείς ανέμους. Πότε από εδώ και πότε από την άλλη. Η φωνή είναι στεντόρεια και τα χέρια λες και πιάνουν τις λέξεις για να τις μετατρέψουν σε κίνηση. «Εμένα θα βλέπεις, κανέναν άλλο!». Ο άνθρωπός μας είναι παρκαδόρος σε γκαράζ πλοίου, σε ένα από εκείνα τα τεράστια φέρι που σπέρνουν τουρίστες και αυτοκίνητα στα νησιά. Είναι αυτός στον οποίο αφήνεσαι. Το πρόσωπο στο οποίο προσφέρεις, χωρίς καμία διαπραγμάτευση, όλη σου την εμπιστοσύνη. Από γιατρό ζητάς δεύτερη γνώμη. Κανένας όμως δεν αμφισβήτησε ποτέ τον παρκαδόρο του πλοίου. Και αν διστάσεις τη στιγμή που δέχεσαι τις εντολές, θα τα ακούσεις και δεν θα αντιγυρίσεις ούτε κουβέντα. «Εδώ είσαι! Ταχύτητα και χειρόφρενο».