Αλεξία Καλτσίκη

«Ξεκινάμε ως άτομα και γινόμαστε πλήθος»

Η πρόθεση που υπάρχει για τον Χορό είναι να δημιουργηθεί ένα σύνολο σύγχρονης κοινωνίας. Γιατί κυρίως αυτό που απασχολεί τον σκηνοθέτη είναι το κατά πόσο οι άνθρωποι μπορούν να αρθρώσουν έναν πολιτικό λόγο όταν βρίσκονται σε μία τόσο μεταιχμιακή κατάσταση και σε μια καταστροφή όπως αυτή που βιώνει ο λαός των Περσών. Οπότε αυτό διαμορφώνεται κατά τη διάρκεια της παράστασης και νομίζω πως μέσα σε αυτή τη λογική υπάρχουν και οι εθελοντές, όλων των ηλικιών και όλων των φύλων. Αρα σημασία δεν έχει τόσο η ηλικία ή το φύλο όσο η διαμόρφωση της κοινωνίας. Ξεκινάμε ως άτομα και μονάδες που προσπαθούν να ακουμπήσουν ο ένας στον άλλον και στην πορεία αυτό αυξάνεται μέχρι να δημιουργηθεί ένα πλήθος. Ενώνονται ενόψει μιας επικείμενης καταστροφής αλλά κανείς δεν γνωρίζει κάτι γι’ αυτήν. Υπάρχει μια αναμονή. Αυτό που για μένα είναι στοίχημα είναι το πώς θα μπορέσει να υπάρξει η προσωπική εμπλοκή σε αυτό που συμβαίνει την ίδια στιγμή όμως εξυπηρετώντας την κίνηση ενός συνόλου. Κι έτσι όπως είναι η ανάγνωση του κειμένου, ο Χορός έχει την πιο μεγάλη διαδρομή στη διάρκεια του έργου. Γιατί από άτομα γίνεται μια προσπάθεια να διαμορφωθεί ένα κοινωνικό σύνολο που στο τέλος καταλήγει να γίνει μια μάζα. Εχει μια γλαφυρή διαδρομή ο Χορός, επώδυνη. Ενα θέμα που μας απασχόλησε δουλεύοντας είναι το θέμα της πίστης. Γιατί κλονίζονται όλες οι άγκυρες και οι κοινωνικές και οι προσωπικές. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί χάνουν τους δικούς τους. Μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων χάνεται αφού έχει αδειάσει από άκρη σε άκρη η Ασία από τη νέα γενιά, το μέλλον της. Κι αυτό δεν μπορεί να μη φέρνει στο μυαλό τον πόλεμο που γίνεται δίπλα μας και το σοκαριστικό ότι σιγά σιγά αυτό το συνηθίζεις.

Θεοδώρα Τζήμου

«Οι άνθρωποι βρίσκονται σε no man’s land»

Ο Χορός είναι μ’ έναν τρόπο άνθρωποι που ζουν ανάμεσά μας, αν σκεφτούμε το πόσο επίκαιρο μπορεί να είναι το κείμενο. Βρίσκω πολύ σωστή την επιλογή ότι υπάρχουν και γυναίκες μέσα σε αυτό γιατί συνέχεια αναφέρεται μ’ έναν τρόπο στις γυναίκες της Περσίας που έχουν μείνει μόνες. Η γυναικεία παρουσία για μένα είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα του ίδιου του κειμένου. Βρίσκονται αυτοί οι άνθρωποι στο no man’s land και δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν αυτό που τους συμβαίνει εκείνη τη στιγμή. Νομίζω ότι ταυτίζομαι πάρα πολύ με την κατάσταση του Χορού που δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί τον εαυτό του και τη στιγμή την ίδια. Σε αυτό προσωπικά κάπως μπορώ να αναγνωρίσω τον εαυτό μου και όλα αυτά που κάπως μας συμβαίνουν καταιγιστικά κοινωνικά γενικότερα, τα οποία θεωρώ ότι δεν μπορούμε να τα διαχειριστούμε όταν είμαστε εν βρασμώ. Μετά από καιρό θα καταλάβουμε ακριβώς τι συμβαίνει και θα μπορέσουμε να τα τοποθετήσουμε κάπου. Υπάρχει μια φράση που λέω, το «σήκωσε τον πόνο σου στα ουράνια» η οποία κάτι μου απελευθερώνει πολύ δικό μου, γιατί πιστεύω στην προσωπική σύνδεση με τα πράγματα. Εχει κάτι αντιφατικό μέσα του γιατί ενώ είναι πόνος και ο πόνος συνήθως μάς τραβάει προς τα κάτω, εγώ θέλω να το σηκώσω προς τα ουράνια.