Καθ’ υπαγόρευση του ανέμου

Ετυχε να δω πρόσφατα μερικές φωτογραφίες του Γιάννη Σκουλά με θέμα τα κάστρα της λευτεριάς, μέρος μιας ανολοκλήρωτης συλλογής του. Γνώριζα τη δουλειά του Σκουλά κυρίως από το λεύκωμα Φάροι – Φωτίζοντας τη νύχτα, έκδοση του 2008. Ομολογώ πως ένιωσα μια ιδιότυπη ζήλεια γι’ αυτήν την τέχνη που αιχμαλωτίζει το ορατό με έναν τρόπο διαφορετικό απ’ αυτόν της γραφής. Οταν του το εξομολογήθηκα, με παρακίνησε, με ενσυναίσθηση ομολογουμένως, να επιχειρήσω γι’ αυτά τα κάστρα μια αποτύπωση με τον τρόπο των λέξεων. Αν και ο κύκλος των εορτασμών της Επανάστασης έχει κλείσει, το θέμα της υπεράσπισης της ελευθερίας είναι και θα παραμείνει ανοιχτό. Αλλωστε πάντοτε με γοήτευαν οι πρωτοβουλίες κατόπιν εορτής. Σκέφτηκα ακόμη πως, ό,τι κι αν γράψω, θα είναι ίσως μόνο ένας ταπεινός ακόλουθος, μια θεραπαινίδα αυτών των εικόνων. Γιατί όχι τελικά… Οι φωτογραφίες πύργων με τα λίθινα αγκωνάρια τους, οι προμαχώνες, τα σεβάσμια ερείπια ας γίνουν τροχιοδεικτικά της γραφής. Για τα κάστρα της λευτεριάς λοιπόν…