Ευτύχησα να είμαι θεατής Επιδαύριος για 68 συναπτά χρόνια. Εφηβος μαθητής Γυμνασίου, μαζί με άλλους φανατικούς για τέχνη επαρχιώτες πατριώτες μου, φτάσαμε στην Επίδαυρο το 1954 για να παρακολουθήσουμε τον «Ιππόλυτο» του Ευριπίδη που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Ροντήρης, με πρωταγωνιστή τον νεαρό τότε, αριστούχο της σχολής του Εθνικού Θεάτρου, Αλέκο Αλεξανδράκη. Εκτοτε ως φοιτητής, αργότερα ως κριτικός θεάτρου, μεταφραστής, δάσκαλος δραματικών σχολών και καθηγητής θεατρολογίας στο Πανεπιστήμιο χάρηκα και έκρινα ως θεατής ερμηνείες, απόψεις, ακόμα και ανατρεπτικές θεωρίες και τολμηρές ερμηνείες έργων των τραγικών ποιητών και των κωμικών έργων του Αριστοφάνη, του Μενάνδρου και των λατίνων ποιητών. Αυτή η θητεία ως θεατή ήταν απαραίτητη, αναγκαία και αποκαλυπτική για το δύστυχο αγώνισμα της κριτικής παραστάσεων της μεγάλης δραματικής δεξαμενής στην αρχή της μιμήσεως πράξεως, τουλάχιστον στον ελληνικό και ρωμαϊκό κόσμο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή