Είχαμε φτιάξει πηγαδάκι τέσσερις νοματαίοι, κουβεντιάζαμε, ο ήλιος όπως τον αντανακλούσαν τα μάρμαρα θα έπρεπε να μας τυφλώνει, στον αττικό ουρανό κυκλοφορούσαν ευτυχώς κάτι μπαμπακένια σύννεφα. «Ερχεται ο φίλος μας…» έκανε ένας μας. Σταθήκαμε όλοι βουρκωμένοι προσοχή. Το φέρετρο ξεπρόβαλε από τον νεκροθάλαμο. Τι σου είναι η γλώσσα! Εάν είχε πει «φέρνουν τον φίλο μας», θα υπογράμμιζε το χάσμα μεταξύ ζωντανών και πεθαμένων. Ετσι όπως το διατύπωσε, σαν να είδαμε τον Κωνσταντίνο Τζούμα να διασχίζει αέρινος το προαύλιο του Πρώτου Νεκροταφείου, να ανεβαίνει με χορευτικό βήμα τα σκαλιά της εκκλησίας για να παραστεί στην κηδεία του.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή