Η ρίχτρα κ’ η σώστρα

Ναι, έτσι ακριβώς ήταν ο τίτλος ενός διηγήματος που μου ξεπετάχτηκε από ποιος ξέρει τώρα τι έγκατα της μνήμης, όταν μάθαμε για την απαγόρευση της άμβλωσης σε ορισμένες Πολιτείες της Αμερικής. Αφησα τα δικαιωματικά, να τα κλάψουν με την ησυχία τους άλλες που έχουν ακόμα πάσο προς τη γονιμότητα και διοχέτευσα την απελπισία μου στην αναζήτηση του  χαμένου διηγήματος που μου τριβέλιζε το μυαλό. Τελικά δεν ήταν και τόσο χαμένο. Με τη βοήθεια φίλων και λοιπών μανιακών δυνάμεων, το διήγημα βρέθηκε, είναι του Ζαχαρία Παπαντωνίου και εκδόθηκε το 1937, στη συλλογή «Η θυσία». Δίνω τα στοιχεία μήπως ενδιαφερθεί κανείς και προχωρώ στο προφανές και το προαιώνιο. Ενα πιτσιρικάκι, ένα άμαθο κι άβγαλτο δουλικό με τη κολλαριστή  μπροστοποδιά του, υποκύπτει στον κορτάκια της γειτονιάς, ο οποίος τη δεδομένη στιγμή γίνεται καπνός. Η συνέχεια θα παιχτεί ανάμεσα σε δυο αντίρροπες δυνάμεις. «Ρίχτο» της λέει η Ρίχτρα που αναλαμβάνει  βαφή μαλλιών, μεσιτίες διάφορες και «αποριψίματα». Δεν βλέπεις τι κάνουν «οι κυρίες της αριστοκρατίας; Και φάρμακα και γιατρούς πλερώνουν και στην Ευρώπη πάνε». Αλλά ό,τι είναι να γίνει, να γίνει αμέσως γιατί «τόμου και πέρασαν δυο μήνοι, θάχης να λογαριαστείς με μουσαφίρη μέσα σου». Και μετά έπιασε δουλειά η «Σώστρα»  με παρηγοριές, ταξίματα και φόβο Θεού. Το κορίτσι γέννησε αλλά στο τέλος  του διηγήματος μετανιώνει πικρά και αναπολεί την «Ρίχτρα» που πλέον τη βρίσκει «χίλιες φορές πονετικότερη από το ψυχικό της Σώστρας». Μάλιστα…