Το αφανές πηγάδι τούαυτοκρατορικού μεγαλείου

Ο υπερχρεωμένος ήρωας ζει με την οικογένειά του σε άθλιες ορεινές συνθήκες, ψάχνει φλέβα ασημιού, αποπειράται να εκπαιδεύσει έναν ταύρο για να νικήσει στις τοπικές ταυρομαχίες, μη συμβιβαζόμενος με τον εκσυγχρονισμό που επιτελείται στην περιοχή από «την εταιρεία». Ο τούρκος σκηνοθέτης Μουσταφά Καρά, στο «Κρύο της Τραπεζούντας» του 2015, δίνει με εξαιρετικό τρόπο τις διαθλάσεις των εθιμικών και θρησκευτικών επιρροών, στο μείγμα τους με μια νέα θαλερή (και εξίσου αδιέξοδη για τα ρομαντικά μάτια του σκηνοθέτη) Τουρκία. Το 2018, από τον επίσης σημαντικό σκηνοθέτη Νουρί Τσεϊλάν, γυρίζεται η «Αγρια αχλαδιά», ένα βραδυφλεγές διαλογικό ποίημα στην τουρκική επαρχία, με ήρωα έναν νέο άνεργο δάσκαλο και επίδοξο συγγραφέα. Θρησκεία, πνευματική μοναξιά, ο πατέρας που σκάβει ένα βαθύ και μάταιο πηγάδι, μια θλιβερή ζωή στην επαρχιακή πόλη όπου τα προσωπικά αδιέξοδα, συνθέτουν μια μετέωρη πραγματικότητα. Η πρώτη ταινία μού θυμίζει τη βουκολική, βροχερή πραγματικότητα της ελληνικής επαρχίας τη δεκαετία του ’70, η δεύτερη, την κοινωνική αναμόχλευση (οικονομική εθιμική και πανεπιστημιακή) της δεκαετίας του ’80. Αυτό είναι η Τουρκία;