Υποστήριξα τα σίριαλ σαν να έκανα Σαίξπηρ

Την τελευταία φορά στο σπίτι του εικαστικού και σκηνογράφου Ντίνου Πετράτου συναντηθήκαμε με την Κική Δημουλά για συνέντευξη και φωτογράφιση. Ηταν στην Ακρόπολη. Τώρα επισκέπτομαι τον Πετράτο στο νέο του σπίτι με βλέμμα στο Πεδίον του Αρεως. Η φίλη του ποιήτρια και ακαδημαϊκός είναι πια φωτογραφία, ενώ και τα γυαλιά οράσεως του ποιητή Γιάννη Βαρβέρη μοιάζουν έκθεμα μνήμης του επιστήθιου φίλου του. Ο Πετράτος είχε και έχει πάντα αυτή την ιδιότητα. Να συνδέεται με τους ανθρώπους, πολλούς εξ αυτών πολύ σημαντικούς, αλλά και να σχηματίζει γύρω του παρέες που το ελαφρύ, το βαθύ, το ποιοτικό ή το ευτελές να ρευστοποιούνται για την ανάγκη της μικρής κοινότητας. Από τα μέσα του ’70 που άρχισε τη διαδρομή του στη ζωγραφική, τη σκηνογραφία και την ενδυματολογία ο Πετράτος γνώρισε μεγάλα πρόσωπα που εν πολλοίς καθόρισαν και τη δουλειά του. Από εικονογραφήσεις βιβλίων μέχρι εξώφυλλα δίσκων της Τζένης Βάνου, αλλά και σκηνικά για μυθικά σίριαλ όπως οι «Τρεις Χάριτες» ή οι «Δύο ξένοι» και πολλά άλλα. Ακατάτακτος σε γενιές και τεχνοτροπίες ο Πετράτος είναι βασικά ένας ανθρωποκεντρικός εικαστικός που μπορεί να ανασυνθέσει το πιο αμελητέο σε ιερό και το πιο κραυγαλέο σε απλό υλικό για να υπηρετήσει την ιδέα ή το όραμά του. Η συζήτηση μαζί του έχει μπόλικες ιστορίες συναντήσεων και θεάσεων.