4th of July

Την πρώτη δεκαετία του αιώνα εργαζόμουν για ένα διάστημα στην «Ελευθεροτυπία». Και συνήθιζα, όταν έφτανε η 4η Ιουλίου, να πειράζω συναδέλφους που είχαν δυσανεξία στις ΗΠΑ. Επαιρνα, λοιπόν, γλυκά, κατά προτίμηση cookies, πήγαινα στην εφημερίδα και κάναμε την πλάκα μας στην εθνική γιορτή της μεγάλης συμμάχου χώρας. Βλέπετε αγαπώ την Αμερική. Δεν ξέρω γιατί. Λάθος. Ξέρω, αλλά είναι τόσο πολλά που δυσκολεύομαι να τα βάλω στη σειρά. Μπορεί να είναι ο εμποτισμός της συνείδησής μου με την αμερικανική ποπ κουλτούρα που καταναλώνουμε όλοι από παιδιά. Να είναι το σινεμά, η μουσική και η οικειότητα που λίγο ως πολύ διατηρούμε με τη γλώσσα. Σίγουρα είναι οι πηγές του νέου που αναβλύζουν στις δύο ακτές. Η έννοια της απόλυτης ελευθερίας που όμως υπονομεύεται από συνθήκες όπως η οπλοκατοχή. Θεωρώ αναγκαίο κακό τα ιμπεριαλιστικά, αναπόφευκτη συνθήκη του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί ο κόσμος. Και στη σκληρότητα του αμερικανικού τρόπου ζωής, όπου δεν υπάρχεις χωρίς λεφτά, αντιτάσσω, αν και όχι πάντα, τις ευκαιρίες που προσφέρει. Αλλά δεν μπορείς να περιγράψεις με γενικεύσεις την Αμερική. Δεν είναι μία χώρα. Είναι πολλές χώρες μέσα σε μία και ακόμα παραπάνω. Είναι πιο εύκολο να περιγράψεις αυτό που συμβαίνει τώρα εκεί, όπως αποτυπώνεται στον διχασμό ανάμεσα στο αντιδραστικό και στο λογικό κομμάτι ή, αν θέλετε, ανάμεσα σε εκείνους που τρομάζουν από την ταχύτητα των καιρών και σε αυτούς που τρέχουν μπροστά. Από τον Τραμπ και μετά λέμε ότι η Αμερική πάει προς τα πίσω στο κοινωνικό πεδίο. Η θρησκόληπτη αντίδραση εξελίσσεται σε μεταστατικό καρκίνωμα στο σώμα της κοινωνίας. Ισχύει. Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά. Αν παρατηρήσετε την ιστορία των ΗΠΑ, αυτή η κίνηση, μπρος-πίσω, καταγράφεται και σε άλλες περιόδους. Η Αμερική την ίδια στιγμή ήταν και στο φεγγάρι και στο Βιετνάμ. O μακαρθισμός έδειχνε τα δόντια του, αλλά αυτό δεν εμπόδισε την ανθοφορία των λαμπρότερων μυαλών στα πανεπιστήμιά της. Θα το ξαναδούμε και τώρα. Για αυτό, μια και είστε εδώ, πάρτε ένα γλυκάκι. Happy 4th of July.