Κυκλοφορεί ευρέως τελευταία η επιχειρηματολογία πολλών προς την κυβέρνηση ότι στο πλαίσιο της διάσωσης του διαθέσιμου εισοδήματος των πολιτών, κακώς έχει τόσο χαμηλό φορολογικό συντελεστή στα κέρδη των επιχειρήσεων και θα έπρεπε να εστιαστεί η προσπάθεια στη μείωση της φορολογικού βάρους της μισθωτής εργασίας. Για το τελευταίο έχουν εν μέρει δίκιο. Πράγματι οι συντελεστές φορολόγησης των μισθωτών, ήταν ίσως από τους λίγους που δεν μειώθηκαν σημαντικά την τελευταία τριετία. Η αλήθεια ωστόσο είναι ότι το μη μισθολογικό κόστος εργασίας μειώθηκε σημαντικά. Για τον μέσο εργαζόμενο χωρίς παιδιά, ως ποσοστό του συνολικού κόστους εργασίας που καταγράφηκε μεταξύ 2019 και 2021, η μείωση του μη μισθολογικού κόστους ήταν η δεύτερη υψηλότερη μεταξύ των χωρών του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), μετά την Τσεχία. Και μάλιστα την πιο κρίσιμη στιγμή, που η αγορά εργασίας υπερθερμαίνονταν και η ανεργία μειώνονταν. Πολλοί άνθρωποι βρήκαν δουλειά λόγω ακριβώς αυτής της πολιτικής. Τον Απρίλιο είχε υποχωρήσει στο 12,5% από 17,1% που ήταν τον Δεκέμβριο του 2019. Ακόμα και αν δεν οφείλεται αποκλειστικά στο χαμηλότερο μη μισθολογικό κόστος εργασίας, η μείωση της ανεργίας, το σίγουρα είναι ότι δεν την εμπόδισε να μειώνεται. Ξέρετε απ’ αυτά τα εμπόδια που βάζει με τους φόρους του και τις εισφορές του το ελληνικό κράτος όταν κάτι δείχνει να πηγαίνει καλά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή