Απόσταση

Αντίθετα, παραθέτει λέξη λέξη την κομματική επιχειρηματολογία προκειμένου να ξαναγράψει την 5η Ιουλίου του 2015 στη συλλογική μνήμη όχι ως την πολιτική στιγμή που ένα ευρωπαϊκό κράτος ρίσκαρε να μετατοπιστεί κοινωνικο-οικονομικά προς την αφρικανική ήπειρο, αλλά σαν εκείνη που ξορκίστηκε για πάντα ο κίνδυνος του Grexit. Από τη διήγηση λείπουν βέβαια οι αναφορές στις συριζαϊκές αυταπάτες, ή στην καλλιέργεια της μαζικής ψευδαίσθησης πως είναι εφικτή η υλοποίηση του συνθήματος «δραχμή, Αλέξη, κι iPhone 6». Και φυσικά απουσιάζει η ωμή διαστροφή της λαϊκής ετυμηγορίας – για την ακρίβεια, παρουσιάζεται σαν «δήθεν μετατροπή». Ενόψει μιας εθνικής κάλπης φαίνεται μικροκομματικά φυσιολογικό – ή έστω εξηγήσιμο – οι συριζαίοι να μην εγκαταλείπουν τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο παρελθόν. Ομως η βίαιη πολιτική ωρίμαση στην οποία υποχρεώθηκαν κάνοντας το «όχι» «ναι» δεν πείθει ως προϋπάρχουσα ωριμότητα. Η πειστικότητα των ισχυρισμών τους σκοντάφτει στο τρίτο Μνημόνιο που υπογράφηκε οκτώ μέρες μετά τους κυκλωτικούς χορούς στο Σύνταγμα και στη χρονική απόσταση που μας χωρίζει από το δημοψήφισμα. Είναι πολύ κοντά για να έχει ξεχάσει κανείς τι ακριβώς έζησε.