Η ταινία «Φράουλες και αίμα» (1970) του Στιούαρτ Χάγκμαν έχει εντυπωθεί όσο λίγες στο συλλογικό υποσυνείδητο όσων ενηλικιώθηκαν κατά τα seventies. Στην Ελλάδα προβλήθηκε αρχικά μόνο για λίγες ημέρες, τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, και παρότι η χούντα των συνταγματαρχών έσπευσε να την αποσύρει από τις κινηματογραφικές αίθουσες, πρόλαβε να κόψει γύρω στα 33.000 εισιτήρια, νούμερο που δεν ηχεί συγκλονιστικό σήμερα – πόσω μάλλον τότε, με σχεδόν ανύπαρκτο τον (κρατικό) τηλεοπτικό ανταγωνισμό – αλλά, δεδομένων των συνθηκών τρομοκρατίας και καταστολής, ισοδυναμούσε με έναν μικρό άθλο νεανικής ανυπακοής· αναμφίβολα, έκοψε πολλαπλάσια εισιτήρια μετά τη μεταπολίτευση και συνδέθηκε ετεροχρονισμένα με την εξέγερση του Πολυτεχνείου (1973). Δεν ήταν μάλιστα λίγοι εκείνοι που την εξέλαβαν ως προπομπό της δικής μας φοιτητικής αφύπνισης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή