Καμένα σπίρτα και βίδες, γάντια και μια μάσκα οξυγονοκολλητή, βούρτσες και κατσαβίδια, σωληνάρια με χρώματα και μολύβια, σπασμένα πήλινα αγγεία πάνω στα οποία είναι σχεδιασμένα πορτρέτα, αλλά και ένα μικρό αγαλματάκι από πηλό που απεικονίζει μια συνεσταλμένη νεαρή κοπέλα – το πρώτο έργο που έπλασε η εικαστικός Αλεξάνδρα Αθανασιάδη στην εφηβεία της – συνθέτουν ένα υπέροχο χάος. Κι είναι αυτό το χάος, το απλωμένο σε έναν ξύλινο πάγκο εργασίας, που ταξίδεψε από το εργαστήριο της στην Κηφισιά έως το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή στην Ανδρο όχι μόνο για να προϋπαντήσει τους επισκέπτες της αναδρομικής έκθεσης της γλύπτριας και να τους μεταφέρει έστω και μια ιδέα του τρόπου που η πολυπράγμων δημιουργός δουλεύει τα έργα της. Ο ρόλος του πάγκου είναι εκείνος της μήτρας πάνω στον οποίο το μυαλό, η καρδιά και τα χέρια της Αλεξάνδρας Αθανασιάδη γεννούν άλογα σε ξύλο και ρητίνη, σε μπρούντζο και χαρτί, θώρακες ερμητικά κλειστούς που με τον χρόνο ανοίγουν, μονόφτερες Νίκες, κυβιστικούς σκύλους και πουλιά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή