«Είμαι ο Στέφανος Ναθαναήλ, είμαι 22 χρόνων, έχω σπουδάσει βοηθός φυσικοθεραπείας στη Σιβιτανίδειο και σήμερα θα σας δείξω τη λειτουργία της πλατφόρμας Jobslink. Οταν ήμουν μικρός, οι γιατροί με διέγνωσαν με υψηλό IQ και σύνδρομο Asperger. Εκτός από εμένα, υπάρχουν και άλλα παιδιά που έχουν σύνδρομο Asperger ή ανήκουν στο φάσμα του αυτισμού και έχουν σπουδάσει σε πανεπιστήμια της Ελλάδας ή του εξωτερικού. Ιδανικά, θα ήθελα να γίνω ή νοσηλευτής ή γιατρός. Θέλω με τις δυνάμεις μου να βοηθήσω τους ανθρώπους».

Αυτά τα λόγια επέλεξε ο Στέφανος για να συστηθεί στο κοινό που παρευρέθηκε, προ ημερών, σε εκδήλωση του ΣΕΒ, όπου επιχειρηματίες ενημερώθηκαν για το Jobslink, ένα εργαλείο χρηματοδοτούμενο από την Επιτροπή «Ελλάδα 2021» που στόχο έχει να διευκολύνει άτομα σαν τον Στέφανο να βρουν μια δουλειά αντάξια των ικανοτήτων τους. «Ακόμα είναι σε πιλοτική λειτουργία, από Σεπτέμβριο θα αρχίσει κανονικά. Βασική προϋπόθεση είναι να έρθουν οι επιχειρήσεις, υπάρχει ενδιαφέρον αλλά θέλει χρόνο» εξηγεί ο πατέρας του, Γιώργος Ναθαναήλ, ο οποίος, ως μέλος του Ελληνικού Συλλόγου για το Σύνδρομο Asperger που τρέχει το συγκεκριμένο πρότζεκτ, ως σύμβουλος του ΣΕΒ και σύμβουλος Πληροφορικής, ανέλαβε τον σχεδιασμό της πλατφόρμας, ζητώντας από τον γιο του να δείξει ο ίδιος στους ενδιαφερομένους πόσο απλά γίνεται η εγγραφή.

Αν και τα πρώτα του βήματα στον τομέα της εκπαίδευσης έγιναν σε έναν παιδικό σταθμό για παιδιά με σοβαρό αυτισμό, καθώς μέχρι την ηλικία των πέντε ετών δεν είχε μιλήσει, στη συνέχεια ο Στέφανος, παρουσιάζοντας μια θεαματική ανάπτυξη, συνέχισε σε «τυπικό» σχολείο, έχοντας εντός της αιθούσης τη βοήθεια εκπαιδευτικού της Παράλληλης Στήριξης. «Με δυσκόλευαν οι σχέσεις μου με τα παιδιά γιατί έπεφτα θύμα κοροϊδιών και κατηγοριών. Να φανταστείτε, όλη μου τη ζωή ήμουν κυνηγημένος από τα παιδιά. Η αλήθεια είναι ότι είχα πολύ λίγους φίλους. Μετά το σχολείο άρχισα να φτιάχνω πραγματικές φιλίες» εξηγεί ο ίδιος. Για τον πρώτο του φίλο, τον Αλέξη, ο Στέφανος δηλώνει ότι ακόμα και ένα εκατομμύριο άνθρωποι να είναι εναντίον του, εκείνος θα σταθεί στο πλευρό του. «Ο πρώτος πραγματικός μου φίλος ήταν ο Αλέξης. Είχε σύνδρομο Asperger και γνωριστήκαμε γιατί είχαμε κοινό ψυχολόγο. Είμαστε φίλοι ακόμα. Η επικοινωνία μας δεν είναι πολύ καλή, αλλά καταφέρνουμε να συνεννοούμαστε. Πηγαίνουμε σε παραστάσεις, πηγαίνουμε εκδρομές μαζί. Το 2020 με είχε φιλοξενήσει για 10 μέρες στο εξοχικό του στον Βόλο. Πέρασα πάρα πολύ ωραία» θυμάται με φως στο βλέμμα.

«Ενάμιση χρόνο μετά τον Αλέξη, γνώρισα τον Κωνσταντίνο. Κάποια στιγμή, η ψυχή και το σώμα μου είχαν ανάγκη να έχω φίλους. Αυτό με οδήγησε σε κάποιες παράτολμες πράξεις, όπως το να ρωτάω τον κόσμο για βοήθεια. Είχα ρωτήσει τον Κωνσταντίνο, στο μετρό, αν είναι γιατρός, μου είπε ότι είναι διασώστης και με βοήθησε να βγω έξω στο Μοναστηράκι γιατί είχα πανικοβληθεί. Κάνουμε ακόμα παρέα. Με κάνει να νιώθω χαρούμενος. Βγαίνουμε βόλτες, περπατάμε, μιλάμε για διάφορα θέματα. Οπως λέει και ο Αριστοτέλης, υπάρχουν τρία είδη φιλίας, στο ένα κυριαρχεί το συμφέρον, στο δεύτερο η απόλαυση και στο τρίτο η αρετή. Ο Κωνσταντίνος είναι μια φιλία αρετής» εξηγεί συγκινημένος.

ΕΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΚΟΜΙΚ. Τελειώνοντας το σχολείο, ο Στέφανος ήθελε να σπουδάσει Ωκεανογραφία στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. «Στις πανελλαδικές απέτυχα, υπέφερα από το ίδιο μου το άγχος» περιγράφει με ειλικρίνεια. Στον ελεύθερο χρόνο του περπατάει χιλιόμετρα, ζωγραφίζει, βλέπει παιδικά που δεν μπορούσε να καταλάβει μικρός, σήριαλ – όπως τη «Σκοτεινή θάλασσα» στο MEGA, που τον έχει μαγέψει γιατί δείχνει πόσο θαρραλέα είναι μια μητέρα που εμφανίζεται έτοιμη να «κατασπαράξει» όποιον πειράξει τα παιδιά της – και έχει στα σκαριά τον ήρωα ενός πολύ ξεχωριστού κόμικ.

«Σχεδιάζω την ιστορία ενός ανθρώπου, του “Παντοκινητή”, που έχει τη δύναμη να ελέγχει τα στοιχεία της φύσης, έχει πολύ υψηλή νοημοσύνη και καταλαβαίνει τις δυνατότητες και τις αδυναμίες των εχθρών του. Αλλά επειδή αποφάσισε να είναι ρακένδυτος, οι άλλοι άνθρωποι τον κοροϊδεύουν. Το έχω ακόμα μέσα στο μυαλό μου, κάποια στιγμή θα αγοράσω ένα τετράδιο να το σχεδιάσω» εξηγεί.

Εδώ και δύο εβδομάδες δουλεύει στο καφέ «Μύρτιλλο» (προσφέρει εργασία σε άτομα από ευάλωτες ομάδες, άτομα με αναπηρίες και μαθησιακές δυσκολίες), ως βοηθός σερβιτόρου. «Θα ήθελα να είμαι κανονικός σερβιτόρος. Τον Αύγουστο κλείνουμε και θα πάω με τους γονείς μου για μπάνια στον Κάλαμο» αναφέρει, αποκαλύπτοντας και τα πιο μακροπρόθεσμα σχέδιά του: «Θέλω με τον “Παντοκινητή” να δώσω τα διδάγματά μου, να καλώ τους φίλους μου όταν θέλω γιατί καμιά φορά θέλω την ησυχία μου και να δουλέψω στο υγειονομικό κομμάτι για να βοηθάω τους ανθρώπους. Αυτό με νοιάζει μόνο».