Η μικρή αγάπη του μετρό (για τελευταία φορά)

Η γνωριμία μας επεισοδιακή. Ενα απόγευμα στο Φίλιον, αφυδατωμένοι από το αλκοόλ της προηγούμενης νύχτας, ανταλλάσσουμε με έναν φίλο εμπειρίες. Για περίπου δύο ώρες μιλάμε ακατάπαυστα, με τον Κωνσταντίνο Τζούμα να ρίχνει κλεφτές ματιές στο στραπατσαρισμένο ντουέτο μας. Κάποια στιγμή κάνουμε μπρέικ για νερό και τσεκάρισμα στα κινητά. «Καλά, δεν ντρέπεστε, νέα παιδιά, να είστε χωμένα με τη μούρη μέσα στο κινητό, αντί να επικοινωνείτε, να φλερτάρετε, τι πράγματα είναι αυτά;» τον ακούμε να λέει εν εξάλλω πάνω από τα κεφάλια μας. «Εσύ, λευκό, αναγεννησιακό πρόσωπο, πώς είναι το όνομά σου;» μου λέει, ανασηκώνοντας το κατάχλομο – λόγω χανγκόβερ – μούτρο μου από το πηγούνι. «Μαρία» απαντάω. «Μμμ, εγώ θα σε λέω Μαράια» μου ανακοινώνει. «Μα, κύριε Τζούμα» διαμαρτύρομαι ετεροχρονισμένα, «δεν έχετε δίκιο, τόση ώρα, αν μας βλέπατε, δεν βάλαμε γλώσσα μέσα, μέχρι και χορευτικό κάναμε». «Δικαιολογίες…» απαντά εκείνος κοφτά.