Τρεις καλλιτέχνες

Αν και κοινό μυστικό, με την έννοια πως ξέρουμε όλοι μας πολύ καλά γιατί συμβαίνει, ωστόσο είναι κάτι που εξακολουθεί να έχει πέραση, να «πουλάει» όπως λέμε. Ομως δεν παύει να παραμένει κάτι εξαιρετικά εκνευριστικό και επιπλέον ηθικά ανεπίτρεπτο. Υπήρξαν πολλά πρόσωπα στο πρόσφατο παρελθόν – καλλιτέχνες πρωτίστως – που τη σχέση μαζί τους θα την αισθανόταν ο οποιοσδήποτε ως ένα εύσημο ή ως μια περγαμηνή. Δεν είναι κάτι κακό. Το πολύ δυσάρεστο είναι να αποδεικνύεται εκ των υστέρων, όταν έχει φύγει πια ο άνθρωπος που η σχέση μαζί του συνιστούσε έναν τίτλο τιμής, πως η σχέση αυτή από την πλευρά τού επιζώντος δεν υπήρχε ως μια καθαρόαιμη και ανιδιοτελής σχέση, αλλά ως μια υπολογιστική υποθήκη αφού θα αξιοποιούνταν σε μεταγενέστερα χρόνια με τη μορφή των αναμνήσεων και των αποκαλυπτικών εξομολογήσεων. Ορισμένα όμως σε σχέση με τα γενικώς αποδεκτά και τιμημένα αυτά πρόσωπα είχαν την ατυχία, χωρίς να μπορεί να τους μεμφθεί κανείς γι’ αυτό, να συναναστραφούν ανθρώπους που θα ήταν αδύνατον, αν συνέχιζαν να ζουν, να καμαρώνουν για την εξέλιξή τους. Σε βαθμό μάλιστα που είτε δημόσια και ρητά είτε ιδιωτικά σίγουρα θα είχαν πάρει τις αποστάσεις τους.