Αποδομώντας την ομορφιά

^«Η ομορφιά είναι μάλλον βαρετή. Τα πρότυπά της μπορεί να αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου αλλά πρέπει πάντα να ακολουθεί ορισμένους κανόνες. Αντίθετα, η ασχήμια είναι απρόβλεπτη και προσφέρει άπειρες δυνατότητες. Η ομορφιά είναι πεπερασμένη. Η ασχήμια είναι μη πεπερασμένη, όπως ο Θεός». Με αυτόν του τον αφορισμό ο Ουμπέρτο Εκο μοιάζει να αποθεώνει την ασχήμια, ανάγοντάς την στην αιωνιότητα, ακριβώς επειδή μπορεί να δραπετεύει από τις νόρμες της ομορφιάς. Τι σημαίνουν όμως, τελικά, αυτές οι δύο έννοιες; Και πόσο αλληλένδετες είναι μεταξύ τους; Ποια από τις δύο ορίζει την άλλη; Χρειάζεται να προσδιορίσουμε το «όμορφο» για να αναγνωρίσουμε το «άσχημο» ή, μήπως, το αντίθετο;