Γιώργος Δημητριάδης

συνθέτης/στιχουργός/

ερµηνευτής

Θυμάμαι τους γονείς μου, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’60, να λένε για τους Stones «α πα πα, τι φάτσες είναι αυτές; Αμ το μαλλί; Πω πω, αληταρία σκέτη», όντες άνθρωποι μιας γενιάς που είχε περάσει διά πυρός και σιδήρου μέσα στον πόλεμο και ήθελε μια ζωή ήσυχη, νοικοκυρεμένη, χωρίς βέβαια να έχει προλάβει να χαρεί τα νιάτα της. Οι Stones ήταν το punk εκείνης της εποχής.

Φάτσες σκυθρωπές, με υποψία σαρδόνιου χαμόγελου, σνομπ, γενικά για τα δεδομένα των ημερών εκείνων περίεργες φάτσες, εξ ου και είχε κυκλοφορήσει τεχνηέντως από τον παραγωγό τους Andrew Loog Oldham στον Τύπο η πασίγνωστη ερώτηση «Θα ήθελες η κόρη σου να πάει με έναν από αυτούς τους τύπους;», προωθώντας έτσι την εικόνα των «bad boys» σε αντίθεση με την ανάλογη των Beatles. Βέβαια, άλλο το image και άλλη η αλήθεια πολλές φορές.

Τα χρόνια εκείνα, 1963-1965, στο σπίτι όλη μέρα ακούγονταν οι Beatles, αλλά μια ιστορική για μένα ημέρα, όπως απεδείχθη, τον Φεβρουάριο του 1966 βρέθηκα νωρίς ένα απόγευμα καλεσμένος σε έναν αποκριάτικο χoρό στο κορυφαίο κλαμπ Ανατόλια, μπαλντανφάν τα λέγαμε τότε, ball d’ enfants, δηλαδή παιδικός χορός. Νωρίς ήταν, πήγαμε και καθίσαμε σε τρία σκαμπό πανύψηλα, όλα για μένα τότε ήταν θηριώδη, 10 χρονών εγώ, και θυμάμαι ήμουν ντυμένος καουμπόης, υπάρχει και φωτογραφία όπου ένθεν κι ένθεν εμού του καουμπόη κάθονται η μητέρα μου και η αδελφή μου, teenager κανονική, ένα πλήρες yeh yeh girl. Επαιζε το juke box διάφορα μοντέρνα της εποχής ώσπου κάποια στιγμή συνέβη αυτό που θα άλλαζε την ιστορία μου μέσα στη ζωή.

Ακούω αυτή την εισαγωγή με την κιθάρα να κάνει σαν μέλισσα μαζί με αυτό το σταθερό beat και μετά η φωνή του Jagger και στη μέση εκείνο το «oh no no no». Μαγεύτηκα, κατάλαβα ότι αυτή ήταν η μουσική για μένα, χωρίς εξάλλου να καταλαβαίνω τι τραγουδούσαν ακριβώς, κάτι λίγα από δω κι από εκεί.

Ομως αυτό που μου έφτανε και περίσσευε ήταν αυτή η τραγουδάρα, που μονάχα μέσα από το beat, το επίμονο και την τραχιά φωνή του Jagger έβγαζε ήδη από τότε την παροιμιώδη γλώσσα κοροϊδευτικά σε συμβάσεις παλαιού τύπου. Βέβαια οι Stones ήταν η μπάντα που θα ανακάλυπτα σιγά σιγά μέσα στα χρόνια. Ηθελε να ακούσεις πρώτα καλά το blues, είχε απαιτήσεις η φάση τους, είχε βάσεις ισχυρές στο rhythm & blues. Πράγματα που μεγαλώνοντας έκανα τρέχοντας στα δισκάδικα όλη μέρα, συμπληρώνοντας τα κενά μου, ξοδεύοντας όλο μου το χατζιλίκι. Στη συναυλία εκείνη στον Παναθηναϊκό δεν πήγα γιατί ζούσα στη Θεσσαλονίκη. Επιπλέον ποτέ δεν με απασχόλησε η διάκριση ή η σύγκριση, το δίλημμα Beatles ή Stones, γιατί αμφότεροι ήταν οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Του rock, του rock’ n’ roll, της pop μουσικής.

Long Live Rock ‘n’ roll.

1. (I Can’t Get No) Satisfaction

2. Lady Jane

3. 19th Nervous Breakdown

4. Jumpin’ Jack Flash

5. Street Fighting Man

6. 2000 Light Years From Home

7. Angie

8. Rocks Off

9. Midnight Rambler

10. Winter