Τη θυμάμαι εκείνη την ημέρα του Απριλίου του 2003. Επιστρέφοντας από ένα ταξίδι στο εξωτερικό, πέρασα από το πατρικό μου. Βρήκα τον πατέρα μου με βουρκωμένα μάτια. Ανησύχησα, νόμιζα ότι είχε συμβεί κάτι στην οικογένειά μας. Με σπασμένη φωνή μού είπε, τότε, για την τραγωδία στα Τέμπη. «Τα παιδιά, τα παιδιά» έλεγε και ξανάλεγε χωρίς να μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυα που αυλάκωναν τα μάγουλά του – είναι αυτή η ευσυγκινησία των ηλικιωμένων που δεν κρατά προσχήματα και απελευθερώνει τον θρήνο ακόμη και για τον σπαραγμό του ξένου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή