Εχει η Δύση τις αντοχές;

Από τον φούρνο στην κατάψυξη και τανάπαλι. Αυτή την αντιφατική εικόνα συνάγει ο πολίτης που παρακολουθεί τις διεθνείς και εγχώριες αναλύσεις για τον πόλεμο στην Ουκρανία και τον νέο ψυχρό πόλεμο. Τη μία η Δύση συσπειρώνεται για να αντεπεξέλθει στην πίεση των αυταρχισμών, την άλλη η Δύση διχάζεται και συμβιβάζεται με την αδυναμία της. Πίσω από αυτό το πηγαινέλα δεν βρίσκονται μόνο αναμενόμενες διαφορετικές απόψεις, αλλά και η ανησυχία για τις επιπτώσεις που έχει η παράταση του πολέμου στην εσωτερική κοινωνική και πολιτική ζωή των δυτικών χωρών. Γι’ αυτό άλλωστε μαζί με την ανησυχία επιστρατεύεται και ο κίνδυνος της «κόπωσης». Οι δυτικοί πολίτες «κουράστηκαν» λέει από τον πόλεμο, και δυσανασχετούν από τις οικονομικές επιπτώσεις, τον πληθωρισμό, την τιμή της βενζίνης, κλπ. Θα ήθελαν ένα γρήγορο τέλος. Λογικό και επιθυμητό. Δεν τους το δίνει όμως ο Πούτιν, καθώς οι νίκες στο Ντονμπάς φαίνεται προς το παρόν να του ανοίγουν περισσότερο την όρεξη παρά να τον χορταίνουν. Δεν τους το δίνουν ούτε οι Ουκρανοί, τουλάχιστον όσο ελπίζουν ότι θα έχουν την εξοπλιστική βοήθεια της Δύσης. Και ευτυχώς είναι λίγοι οι «κουρασμένοι» Δυτικοί που φτάνουν να υποστηρίξουν ανοιχτά και απροκάλυπτα «ας κόψουμε τη βοήθεια στην Ουκρανία». Η διπλωματική προσπάθεια για ανακωχή και ειρηνική διευθέτηση είναι απαραίτητη και μακάρι να πετύχει. Υπό την προϋπόθεση όμως ότι «δεν θα ταπεινώνει την Ουκρανία», για να αντιστρέψουμε τη γνωστή ρήση του Μακρόν. Διαφορετικά επιβραβεύει τον εισβολέα και ανοίγει τον ασκό του Αιόλου στο διεθνές σύστημα.