Τι (δεν) διεκδικούμε από Τουρκία;

Ο πρόεδρος Ερντογάν συνεχίζει την ακραία τοξική του ρητορική εναντίον της Ελλάδας και του Πρωθυπουργού προσωπικά, ξεπερνώντας κάθε όριο (σε μια αδιανόητη για πολιτικό ηγέτη προσωπική βεντέτα). Αν και αποκλείει την προσφυγή σε πόλεμο με την Ελλάδα. Σύμφωνα όμως με τον Economist, η Τουρκία είναι στα πρόθυρα κοινωνικής έκρηξης λόγω της ραγδαίας ανόδου του κόστους ζωής, του πληθωρισμού (ήδη επισήμως στο 80%) κ.λπ. Και ο πρόεδρος Ερντογάν εκτιμάται ως βέβαιον ότι θα χάσει τις επερχόμενες εκλογές μέσα σε αυτό το κοινωνικό περιβάλλον εκτός «εάν κάνει κάτι δραστικό» – όπως λέγει – είτε στο εξωτερικό μέτωπο είτε στο εσωτερικό (συρρίκνωση έως ολοσχερή κατάργηση της δημοκρατίας). Το «κάτι δραστικό» στο εξωτερικό μέτωπο δεν αποκλείεται να αφορά την Ελλάδα ή και την Κύπρο. Και αυτό αυτονόητα οδηγεί στο καίριο ερώτημα: Τι θα μπορούσε να αποτρέψει αυτό το εφιαλτικό σενάριο; Η πρώτη απάντηση είναι βεβαίως η ισχυρή αποτροπή. Αλλά είναι αμφίβολο εάν και κατά πόσο αυταρχικοί ηγέτες σταθμίζουν ορθολογικά τους παράγοντες αποτροπής όταν κρίνεται η πολιτική τους επιβίωση και ίσως η προσωπική τους ελευθερία. Μια άλλη απάντηση θα ήταν εντελώς διαφορετική: Η Ελλάδα να σκεφθεί και να επεξεργαστεί μια στρατηγική που να ακυρώνει το σενάριο της «δραστικής ενέργειας» στο εξωτερικό μέτωπο που θα στρεφόταν εναντίον μας. Και μια τέτοια εναλλακτική στρατηγική, όπως έχουμε γράψει πολλές φορές, περνά μέσα από τη δημιουργική αξιοποίηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ). Αξιοποίηση όχι για την τιμωρία της Τουρκίας αλλά για την πειθαρχία της σε μια λογική επίλυσης διαφορών και προβλημάτων. Αρκεί το πολιτικό σύστημα να αποφασίσει σοβαρά επιτέλους ότι θέλει να αξιοποιήσει την ΕΕ για να επιλύσει κάποια από τα προβλήματα που μπορούν να επιλυθούν χωρίς να θίγεται η ελληνική κυριαρχία.