Το μαχαίρι στο κόκαλο

Πριν από δέκα χρόνια, όταν ήμουν ακόμη «ψαρωμένος» βουλευτής – με πλήρη «άγνοια κινδύνου», όπως θα μου έλεγε κατόπιν στο Συμβούλιο της Ευρώπης, η προσφιλής μου Ντόρα Μπακογιάννη – έτυχε να (μην) ξεσπάσει ένα σκάνδαλο, ισοδύναμο – πίστευα εν τη αφελεία μου – με το «Νερό του Καματερού» ή την «Αθανασία του Αιγάλεω». Τι ακριβώς είχε συμβεί; Ο διαχειριστής μιας χιουμοριστικής ιστοσελίδας είχε τη φαεινή έμπνευση να κατασκευάσει το «θαύμα» ενός Αγίου – ιδιαίτερα δημοφιλούς τόσο τότε όσο (έτι μάλλον) και σήμερα – και να το ρίξει ανώνυμα στην αχανή αγορά των «θαυμάτων», δίπλα στα αναρίθμητα «θαύματα» που αποδίδονταν και εξακολουθούν να αποδίδονται στον συγκεκριμένο Αγιο. Από τη στιγμή που τα εν λόγω «θαύματα» υιοθετούνται με μηδενικά κριτήρια ελέγχου και αξιοπιστίας (αρκεί να τα επικαλεστεί οιοσδήποτε, μηδέ εξαιρουμένου του βαρόνου Μινχάουζεν), το «θαύμα» του χιουμορίστα έγινε δεκτό μετά βαΐων και κλάδων στους -ουκ ολίγους, ζωή να ‘χουν – παραεκκλησιαστικούς ιστότοπους. Εν συνεχεία ο χιουμορίστας αποκάλυψε την «πλάκα» του και ξεμπρόστιασε τους εμπόρους «θαυμάτων». Τι ακολούθησε; Σείστηκε μήπως το σύμπαν; Αλλού ίσως, όχι όμως και στη χώρα με τον υψηλότερο δείκτη νοημοσύνης (σύμφωνα πάντα με τις δικές της μετρήσεις). Εδώ τα πράγματα εξελίχθηκαν κάπως διαφορετικά. Μεταφέρω το ρεζουμέ από μια σχετική ανάρτησή μου στο Facebook το 2012: «Κάποιος τόλμησε να ξεφωνίσει τους απατεώνες και, αντί να μπαγλαρώσουν τους απατεώνες, μπαγλάρωσαν εκείνον που τους ξεφώνισε».