Non Paper

Λάθη και πάθη

Το λάθος είναι ένα εγγενές στοιχείο της ανθρώπινης υπόστασης. Δείξτε μου έναν άνθρωπο που δεν σφάλει για να αντιπαραθέσω την άποψη του Φραγκλίνου Ρούσβελτ ότι, δηλαδή, ο μόνος που δεν κάνει λάθη είναι αυτός που δεν κάνει τίποτα. Γι’ αυτό και πολλές οι ρήσεις που έχουν καταγραφεί περί αυτού. Από το «Το δις εξαμαρτείν τ’ αυτόν ουκ ανδρός σοφού» του Μένανδρου έως το «αδέσποτο» (έχει αποδοθεί στον Ταλεϊράνδο και στον Τσώρτσιλ αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι το έχει πει ο Αλκης Θρύλος σχολιάζοντας την άνανδρη δολοφονία της Ελένης Παπαδάκη τον Δεκέμβριο του 1944) «Ηταν χειρότερο από έγκλημα, ήταν λάθος». Η αγαπημένη μου άποψη περί λάθους ωστόσο είναι αυτή που λέει ότι δεν έχει τόση σημασία το λάθος που έκανες αλλά ο τρόπος που προσπάθησες (αν προσπάθησες) να το διορθώσεις. Διότι, τελικά, μπορεί αυτό να σηματοδοτήσει ακόμη μεγαλύτερα – θυμάμαι την Αλίκη Βουγιουκλάκη που συμβούλευε τους νεότερους να αφήνουν τα λάθη τους να ξεχνιούνται διότι όσο τα σκαλίζουν, τόσο αυτά θα αναπαράγονται. Τώρα, πώς κολλάνε όλα αυτά στην πραγματικότητα, ας είναι καλά ο Χριστόφορος Βερναρδάκης.